116°

‘Was je hier aan het over nadenken?’ vroeg ik. Hij knikte. ‘Waarom?’ ‘Ik wist het niet, je bent jong en ik wist niet wat je wou, je praatte er nooit over.’ ‘Maar we hebben Tagas, dit maakt alles nog completer.’ Glimlachte ik. Ik drukte weer een kus op zijn lippen. ‘De rest weet het al hé?’ Hij knikte schuldig. ‘En Alice is het al aan het regelen?’ Weer knikte hij. Ik grinnikte. ‘Zullen we terug gaan?’ Hij knikte en tilde me op. ‘Hé!’ riep ik. Hij lachte en rende naar het huis. We werden overspoeld met felicitaties, zelf Tagas wist het. Tagas. Ik draaide me naar Carlisle. ‘Carlisle, hoe komt het dat Tagas nog steeds zo snel groeit?’ Hij bekeek Tagas. ‘Ik onderzoek hem nog wel even.’ Zei hij en hij liep met Tagas naar boven. Na een paar minuten kwam hij weer naar beneden. ‘Drie dagen.’ Ik keek hem vragend aan. ‘Over drie dagen is hij volgroeid.’ Ik keek hem met grote ogen aan. Drie dagen? Zo weinig kindertijd. Hij kon alles al, lezen, schrijven, alles. Maar ik wou dat het langer duurde dan drie dagen. ‘Hoe ziet hij er dan uit?’ Hij was even stil. ‘Vijftien a zestien.’ Ik knikte. Mijn eigen kind zou even oud als mij lijken, hij zal als mijn broer gezien worden, niet als mijn kind.