Part 1

‘Twee boterbiertjes, toch?’ vroeg Rosmerta, terwijl ze de pinten voor me op de bar zette.
Ik taste naar mijn beurs, waarbij mijn hand automatisch eerst even naar mijn toverstok gleed. ‘Ja. Hoeveel ben ik je verschuldigd?’
Rosmerta schudde glimlachend haar hoofd. ‘Niets. Deze zijn van het huis.’
‘Alweer? Maar zo verdien je helemaal niets,’ sputterde ik tegen. Ik wilde best betalen.
‘Marcel, iedere avond dat jij hier bent wordt de omzet verdubbeld.’ Toen ik haar onbenullig aan bleef staren, maakte ze een beweging met haar hoofd richting een tafeltje in het café. Ik keek om, en zag een groepje giechelende meisjes die allemaal mijn kant op keken.
‘O, juist.’
Rosmerta lachte. ‘Dat krijg je van beroemdheid.’
‘Maar ik ben helemaal niet beroemd. Harry, Ron en Hermelien hebben die Gruzielementen om zeep geholpen, en Voldemort er nog bij. Ik zat de hele tijd alleen maar op Zweinstein, en heb niets van betekenis gedaan.’
‘Beroemd, knap én bescheiden,’ zei Rosmerta plagerig. ‘Maar ik heb het druk, dus misschien moet je de rest van dit gevecht maar afmaken met je fans. Ze willen vast wel een handtekening.’
Ik zuchtte onhoorbaar en pakte de twee glazen op. Daarmee liep ik voorzichtig door de overvolle ruimte, mijn “fanclub” expres ontwijkend. Ik snapte echt niet waarom ze allemaal achter mij aan zaten. Harry en Ron waren de echte helden, en ze waren op school altijd veel populairder geweest dan ik.
‘Alsjeblieft,’ zei ik, terwijl ik een van de pinten voor Hermelien op tafel zette.
‘Bedankt, Marcel,’ zei ze, terwijl ze het perkament dat ze had zitten bestuderen oprolde.
‘Ben je zelfs nu nog aan het leren? Je hebt dat laatste jaar school al ingehaald, is dat niet voldoende?’ Hermelien was de enige leerling die het jaar dat ze had gemist door het verslaan van Voldemort weer in had gehaald. Ron, Harry en Loena waren gewoon gaan werken, en ik had een jaar vrij genomen om tot rust te komen, waarin ik af en toe Ron had geholpen in de winkel of een gastartikel voor de Kibbelaar had geschreven, die Loena nu beheerde.
Hermelien borg het perkament op in haar handtas. ‘Nee, natuurlijk niet. Ik wil goed voorbereid zijn op mijn sollicitatie. Heb jij er nog niets aan gedaan?’
Het boterbier verspreidde een heerlijk warm gevoel door mijn lichaam, maar door Hermeliens woorden werd ik ook nogal nerveus. ‘Nee. Denk je dat dat zou moeten?’
‘Nou, het Departement van Magische Wetshandhaving waar jij gaat werken is natuurlijk iets heel anders dan het Departement van Toezicht op Magische Wezens, waar ik graag heen wil, omdat het meer om praktische vaardigheden gaat, maar aan de andere kant is het wel -’
‘Maak je niet druk Marcel, het is Harry toch ook gelukt Schouwer te worden?’ Ron schoof naast Hermelien aan en legde zijn arm over de rugleuning van haar stoel.
Harry, die naast mij was gaan zitten, stelde me gerust. ‘Ron heeft gelijk. En als ze toch nog twijfelen zal ik wel een goed woordje voor je doen bij Romeo.’
Romeo Wolkenveldt was Minister van Toverkunst, en een vriend van Harry. Ik was opeens veel optimistischer over mijn kansen op een baan als Schouwer. ‘Bedankt.’
‘Hoe gaat het met Tovertweelings Topfopshop?’ vroeg Hermelien aan Ron, die smachtend naar haar boterbier keek. Ze schoof het naar hem toe, en hij nam dankbaar een grote slok voordat hij begon te vertellen.