How It All Started- 2

Ook het weer leek me vandaag tegen te zitten. De wind gooide mijn haren door de war en de grote regendruppelsdeden pijn toen ze uiteenspatten op mijn gezicht. Ik kon wel huilen bij de elende die ik nu voelde. Ik was nu op weg naar een van de laatste lichtpuntjes in mijn leven. Degene aan wie ik altijd alles kan vertellen.
Ik reed de oprit op en fietste door tot aan het huis. Ik deed de gerage deur open en zette mijn fiets daarin neer. Ik was in de afgelopen 4 jaar zo goed bevriend geraakt met hem, datik alle geheimen van zijn familie kende.
Ik begon onhandig mijn doorweekte jas uit te trekken terwijl ik ook het water van mijn gezich probeerde te vegen. Zoals ik al had verwacht stond er binnen een seconde al iemand achter me. 'Moet ik je helpen?' vroeg Jasper grijnzend. 'Ja, graag,' antwoordde ik zuchtend. Met een elegant gebaar schoof Jasper de jas van mijn armen en hij legde hem op de motorkap van Emmett's belachelijk grote jeep. Daarna deed hij een stap naar me toe en omhelsde hij me even. Eerst was het heel ongemakkelijk voor hem om dicht bij me in de buurt te zijn maar daar was hij nu aan gewend. 'Ging het weer slecht op school?' vroeg hij bezorgd. Hij kende me goed en had oprecht medelijden met me. 'Hoe bedoel je?' vroeg ik alsof ik van niks wist. 'Ik ken heus je rooster wel uit mijn hoofd en anders had ik alsnog aangevoeld dat je overstuur was, weet je nog?' Daar stemde ik schoorvoetend mee in. Hij legde zijn hand op mijn onderrug en leidde me naar de keuken om wat te drinken voor me in te schenken. Ik bedankte hem toen hij een mok warme chocolademelk in mijn handen drukte en begon erin te blazen. Esmee kwam met een grote deken de keuken in lopen en legde hem over mijn schouders. Ik bedankte haar glimlachend. 'Zijn je ouders weer niet thuis?' vroeg ze moederlijk. 'Nee, die zijn vast weer op zakenreis samen. En mijn broer blijft tegenwoordig wel vaker een paar dagen weg.' Esmee klakte afkeurend met haar tong. 'Nou meisje, dan kan je vanavond misschien beter hier blijven slapen. Ik vind het zo'n vervelend idee dat jij alleen in dat huis bent.' 'Maar ik wil geen last voor jullie zijn,' zei ik met een waterig glimlachje. 'Dat ben je niet,' verzekerde Jasper me. Hij legde zijn hand op de mijne en vroeg me te vertellen wat er vandaag was gebeurd. Ik deed een uitgebreid verslag en iedere keer als ik het over dat vervelende groepje had, kneep Jasper zijn hand samen tot een vuist. 'Ehm, Mary,' -hij noemde me nooit Rose omdat Rosalie die bijnaam al had- 'er is iets dat ik je nog niet hebt verteld over onze, ehm, bestaanswijze.' Ik keek hem verbaasd aan. 'Hoezo niet? Wat is er dan?' '' Ehm, er bestaan niet alleen vampiers, ook nog weerwolven. Of, nou ja, geen weerwolven, het zijn shape-shifters.' Ik keek hem verbaasd aan. 'You-you're kidding me, right?' Hij schudde zijn hoofd. 'En die, die jongens die je zo dwars zitten en er bijna nooit zijn, dat is de roedel van La Push.'

---

Kudo's?