110°

Tagas verwisselde van schoenen, goede ren schoenen. Toen hij klaar was pakte hij mijn hand en trok me naar beneden. Ik grinnikte zacht. Leah zat met een glimlach op de bank. ‘Ik ben welkom.’ Zei ze. Ik glimlachte naar haar en knikte. Tagas liet mijn hand los en sprong op de bank naast Leah. Santiago stond bij de achterdeur richting het bos naar buiten te kijken. Ik liep naar hem toe en drukte een kus op zijn wang. ‘Wat is er?’ Hij draaide zich om en legde zijn armen rond mijn middel waardoor ik automatisch mijn armen in zijn nek legde. ‘Ik denk dat we nog niet klaar zijn met de Volturi.’ Fluisterde hij. Ik zuchtte, dat wist ik wel zeker. ‘Er gebeurt niets meer met ons, we gaan niet bij hun aansluiten.’ Hij knikte en drukte een lichte kus op mijn lippen. Ik zag aan zijn gezicht dat dit niet alles was. ‘Wat nog meer?’ Hij zuchtte. ‘Ben ik zo makkelijk te lezen?’ Ik knikte. ‘Ik denk niet dat het drie jaar duurt totdat Tagas is volgroeid.’ Ik knikte. ‘Waarschijnlijk niet.’ zei ik zacht. Hij pakte mijn handen vast. ‘Lieverd, ik weet dat je het mooi vind hier, maar ik wil naar huis.’ Fluisterde hij. Ik zuchtte zacht. We waren hier pas net.