Chapter 52. Get you back home

Justins pov:

Nog steeds lag ze in mijn armen. Ze was prachtig, mooier dan ooit. In ieder geval mooier dan ik me kon herinneren. De beelden die zich hadden gevormd in mijn hoofd waren niks bij hoe mooi ze in werkelijkheid. Een godin, een legende, een mythe. Een wezen dat normaal alleen voorkwam in sprookjes. Maar nu was ze verzwakt. Verzwakt, maar toch sterker geworden. Ik ging haar niet achterlaten. Ik wilde haar meenemen. Voorzichtig legde ik haar neer op het bed. Ze wilde protesteren, maar was te zwak. 'Niet gaan,' kwam er zachtjes uit haar mond. Ik glimlachte naar haar. 'Ik ga alleen je spullen inpakken. Je gaat met mij mee terug. Straks breng ik ze naar de auto. Daarna kom ik jou weer ophalen,' legde ik haar uit. 'Beloof je dat je terugkomt?' 'Belooft.' Ze liet haar hoofd weer terug op het kussen zakken en sloot haar ogen. Snel greep ik al haar spullen en propte ze in de koffers. Ik keek even in Destiny's wiegje, maar zag dat het kleine meisje er niet in lag. 'Destiny is ziek. Ze is bij de schoolverpleegster,' zei zij, alsof ze mijn gedachten kon lezen. Ik knikte en begon de koffers naar beneden te slepen. Toen ik langs het kamertje van de leidster kwam, keek deze verbijsterd op. 'Jongeman, wat ga je doen?' vroeg ze. 'Ik neem haar mee,' antwoordde ik. 'Wat?! Je kan onze studenten niet zomaar meenemen!' sputterde de vrouw tegen. 'En haar hier nog langer laten blijven? Dacht het niet,' lachte ik schamper. 'Dit kan echt niet hoor!' riep de vrouw nog, maar ik negeerde haar. De koffers sleepte ik over het grote terrein van de school naar de parkeerplaats. Verscheidene mensen keken mij verbaasd aan. Toen ik de koffers in had geladen, hobbelde ik terug naar het wooncomplex. In de kamer lag zij nog steeds. In precies dezelfde houding, alsof ze niet had bewogen. Haar ogen waren gesloten en haar ademhaling was rustig. Zachtjes tilde ik haar weer op. Heel even gingen haar ogen open. 'Destiny,' mompelde ze. 'Die gaan we zo halen,' suste ik. De leidster van het gebouw deed niet eens meer moeite om me tegen te houden, wetend dat het een onbegonnen zaak was. Zodra ik weer over het terrein liep, zag ik steeds meer mensen naar ons kijken. Sommige meisjes tikten elkaar aan en fluisterden met elkaar. Hun vingers wezen onze kant uit. Zij lag ineengedoken in mijn armen. Ik had medelijden met haar. Dit had ze al die dagen moeten doorstaan. De wijzende vingers, de fluisterende stemmen. Het had haar van binnen kapot gemaakt. Nadat ik ook haar in de auto had neergelegd, baande ik me een weg naar het hoofdgebouw. Ik volgde de bordjes waar "verpleegster" op stond en kwam zo uiteindelijk uit in een smetteloos witte ruimte. Er was geen spoor van een verpleegster te bekennen, dus besloot ik zelf maar op onderzoek te gaan. Al snel vond ik haar, in een oude, bijna uit elkaar vallende box. Net toen ik mijn armen om haar heen sloeg, hoorde ik gekuch achter me. Met Destiny in mijn armen draaide ik me om. 'En wat zijn wij van plan,' vroeg een dikke, chagrijnige verpleegster. 'Haar moeder vertrekt en ze wil graag haar kind mee hebben,' legde ik netjes uit. 'Maar dat gaat zomaar niet! Ik ken jou niet en ik weet ook niet waar haar moeder is. Haar moeder moet hier zijn als je het kind wilt ophalen!' riep de vrouw uit. 'Haar moeder voelt zich niet zo lekker nu en ik ben haar vader,' zei ik geërgerd. Waarom gaf die vrouw me niet gewoon mijn eigen kind mee? 'Het spijt me, ik kan haar niet laten gaan.' Ik slaakte een zucht. 'En als ik u vertel dat ik Justin Bieber ben?' zei ik. 'Dat zou misschien wat uitmaken, maar ik zie dat jij Justin Bieber niet bent.' Met een beweging trok ik zowel mijn pet als zonnebril van mijn hoofd. 'Oh my god! Het is Justin Bieber!' gilde de vrouw. 'Sst!' riep ik. 'Mensen mogen niet weten dat ik hier ben. Mag ik dat kind nou mee of niet?' 'Als ik een handtekening krijg!' jubelde de vrouw als een 15-jarig meisje. Wat bevreemd gaf ik haar een handtekening. Daarna deed ik mijn pet en zonnebril weer op en liep ik met Destiny naar buiten. Wat een onverantwoordelijke mensen! Zomaar een halfjaar oud kind aan een tieneridool meegeven! Toch had de kreet van de verpleegster de aandacht van vele meisjes geroepen. Deze keken nu onderzoekend om zich heen, of ze mij ergens konden vinden. Plotseling wees er een naar mij. 'Dat is hem! Ik herken zijn Supra's!' Ik besloot alles te negeren en liep stug door. De meisjes dromden om me heen. Sommige wierpen vertederde blikken op Destiny, die alles met grote ogen aanschouwde. Ik was opgelucht toen ik mijn auto al zag staan. Vanuit de bijrijdersstoel keek zij naar buiten. Haar ogen waren half open en een kleine glimlach speelde op haar lippen toen ze mij zag. Ik glimlachte terug. Terwijl ik wat meisjes weg probeerde de duwen, stapte ik in de auto. Destiny legde ik in haar armen. De meisjes van buiten keken vreemd naar haar. Ik startte de motor en drukte een paar keer op de claxon. De menigte schoot uiteen. Met een flinke vaart reed ik weg van het terrein. Het landgoed verdween achter de horizon. Nooit meer zou ik haar hier laten teruggaan. Ze richtte zich even op mij. 'Bedankt,' fluisterde ze. 'Bedankt voor alles.' Ik kon alleen nog maar lachen. Zij lachte terug. Ik zou alles voor haar doen. Als ze maar weer zou lachen.