~100~

Mary Brooks

Als Jennifer en ik samen weer teruglopen naar de rest, zie ik dat Harry, Hermelien en Ron in gesprek zijn met Hagrid. Even later staat Harry op en loopt snel in de richting van het kasteel. Fronsend kijk ik hem na, wat is er aan de hand? Tegen de tijd dat we bij de rest aankomen, is Harry al in het kasteel verdwenen. ‘Wat is er met hem aan de hand?’ Vraag ik aan Ron.
‘Lupos heeft ontslag genomen.’ Zegt Ron.
‘Harry wil nog even met hem praten.’ Legt Hermelien uit en ik knik begrijpend.
‘Ik denk dat ik ook nog maar even ga.’ Mompel ik en glimlach nog even naar Jennifer als teken dat het goed is voordat ik me omdraai en van het groepje wegloop. Voordat ik het kasteel inloop, kijk ik nog even achterom en glimlach als ik zie dat Jennifer naast Anne is gaan zitten en dat ze allebei lachen. Ik ben opgelucht dat het weer goed is tussen ons, maar meer voor Anne dan voor mij. Anne is zo lief, ze zou nooit tussen ons kunnen kiezen en dat zou ik haar ook niet aan willen doen, maar ik kan ook niet zonder haar.
Als ik voor de deur van het lokaal sta, hoor ik Harry en Lupos al praten. Ik haal even diep adem en klop dan zachtjes op de deur. ‘Binnen.’ Als ik de deur opendoe, kijkt Lupos me glimlachend aan. ‘We zagen je al aankomen.’ Zegt hij en wijst naar het stuk perkament op zijn bureau. De Sluipwegwijzer, die hadden we op zijn bureau laten liggen toen we achter Pippeling aangingen.
‘Heeft u ontslag genomen?’
Hij kijkt een beetje verbaasd door mijn directe vraag, maar knikt dan.
‘Waarom?’
‘Sneep heeft iedereen vertelt dat hij een weerwolf is.’ Zegt Harry boos.
‘Niemand wil dat zijn kind les krijgt van een weerwolf.’ Lupos is nog steeds rustig en stopt nog wat spullen in zijn tas.
‘Ik denk niet dat mijn vader er problemen mee zou hebben.’ Ik glimlach even naar hem.
Hij grinnikt even en kijkt me dan aan. ‘Ik denk dat je deze nog wel kunt gebruiken.’ Zegt hij en geeft me de Sluipwegwijzer. ‘En deze heb ik meegenomen uit het Krijsende Krot.’ Hij geeft Harry, die hem dankbaar aankijkt, zijn mantel.
Ineens wordt er op de deur geklopt en Harry en ik stoppen snel onze spullen weg. Even later komt Perkamentus binnen. ‘Je koets staat voor, Remus.’
Lupos knikt en pakt zijn spullen bij elkaar. ‘Dankuwel.’ Hij glimlacht naar Harry. ‘Nou, tot ziens dan maar Harry. Ik weet zeker dat we elkaar nog wel eens zullen zien.’
‘Het ga je goed, Remus.’ Perkamentus klinkt ernstig en Remus zet een koffer neer om hem een hand te kunnen geven. Dan kijkt hij mij aan en pakt zijn koffer weer op. ‘Wil jij even met me meelopen en die meenemen?’ Hij knikt naar een leeg aquarium, waar eerst nog Wierlingen inzaten, en kijkt me vragend aan.
Ik knik, pak het aquarium van het bureau en loop dan achter Lupos aan, de kamer uit. ‘Waar ga je heen in de zomervakantie?’ Hij klinkt bezorgd.
Ik haal mijn schouders op. ‘Ik weet het niet. Ik denk dat Sirius nog een tijdje op de vlucht is, dus daar kan ik niet heen…’ Als ik het heb gezegd, besef ik het pas. Ik heb geen huis, geen thuis meer. We staan inmiddels beneden bij de deur en ik zie dat de koets inderdaad voor de deur staat. ‘Misschien kun je met de Wemels mee? Maar anders heb ik ook nog een andere optie voor je.’ Hij duwt een briefje in mijn hand. ‘Alleen als je dit weet, zul je het huis kunnen zien. Laat mij en je vader weten als je daar gaat wonen oke? Dan zal ik ervoor zorgen dat je genoeg spullen in huis hebt.’
Ik knik en kijk hem dankbaar aan. Hij glimlacht naar me. ‘Tot ziens. Denk ik.’ Ik knik weer. ‘Tot ziens.’

‘Hier! Deze is nog vrij!’ Fred trekt me mee de coupe in en ik laat me dankbaar op het bankje vallen, toch nog een plek gevonden. ‘Fred?’ Vraag ik als hij ook zit.
‘Ja?’ Hij kijkt me nieuwsgierig aan.
‘Ik… Ik weet niet waar ik heen moet in de vakantie.’ Ik kijk naar mijn handen en voel hoe dit feit toch tranen in mijn ogen laat ontstaan.
Hij gaat op zijn hurken voor me zitten en zorgt dat ik hem aankijk. ‘Je mag met ons mee. Ik heb al geschreven. Ginny komt straks waarschijnlijk hyper de coupe binnenrennen omdat jullie een kamer delen.’ Hij glimlacht even en veegt met zijn duim een traan van mijn wang.
‘Echt waar?’ Piep ik.
Hij knikt en ik druk meteen mijn lippen op de zijne.
Is dit dan toch een gelukkig einde?


Lees ook de volgende hoofdstukken nog even!