13.

Koning Kian POV

‘Dit is vreselijk! Ze is spoorloos verdwenen!’ Zegt de hopeloze vrouwelijke stem van mijn vrouw.
‘Wees kalm!’ Roep ik uit met dreigende ogen. Zelf ben ik diep in gedachten. Door dat nare egoïstische kreng moet ik al mijn plannen uitstellen en zal er nooit nog een stuk bij het kasteel komen, en de wapens kan ik al helemaal op mijn buik schrijven door dat kind. Ik moet en zal haar vinden, zo snel mogelijk. Er zijn al troepen op weg gegaan om de beloning te laten zien, of haar zelf zoeken. De meeste heb ik naar het noorden gestuurd want ik weet dat ze daar vanaf kinds af aan al graag heen wilt. Daar zijn de ultieme leraren waar ze nog wat van bij kan leren met haar zwakke watertechnieken. Ondertussen had mijn vrouw de kamer verlaten, en is prins Kiu naar binnengekomen. ’Dus ze is er vandoor gegaan.’ Zegt Kiu met een zelfverzekerende stem. Ik knik. ’En natuurlijk wil je haar terugvinden omdat het je lief is.’ ’Ja, zoiets ja.’ Zeg ik met een lachende ondertoon om mezelf. ’Misschien kunnen mijn soldaten ook helpen met zoeken.’ Die zin interesseert me, en ik kijk hem doordringend aan. ’Maar, we willen er wel wat voor terug. Wat dacht je van 200.000 goudstukken voor 150 soldaten.' Als de soldaten haar zouden vinden, had ik het geld binnen een klap weer terug. Ik knik. ’En wanneer we haar hebben gevonden, wil ik met haar trouwen, en hier leven. Per jaar sturen jullie 100.000 goudstukken naar mijn koninkrijk. Ik zucht eens diep. Ik zal veel geld verliezen op die meneer. Maar Kiu was nog niet uitgepraat. ’En ons koninkrijk zal elke maand weer een nieuw uitgevonden ontwerp naar u toesturen. Met 500 goudstukken om het nat te maken en uit te voeren.’
Ik trek een wenkbrauw omhoog, en knik tevreden. ’Oké, dat is dan mooi.’ Zegt Kiu met een glimlach. ’Ik zal een berichtenhavik naar mijn koninkrijk sturen.’ ’Je bent mijn reddende engel. Shun mag dan slim zijn, maar hier kan ze niet tegenop.