026~

Nia Fabregas

‘CESC! SCHIET NOU OP!’ gilde ik naar boven. ‘Rustig aan mens. We hoeven er nog lang niet te zijn!’ riep Cesc geïrriteerd. ‘Ja! Maar ik ben iets kwijt! En als iemand het vind dan ben ik echt de lul!’ gilde ik en ik stampte met mijn voeten op de grond. ‘Oh en wat ben je dan kwijt?’ zei Cesc terwijl hij de trap af kwam. ‘Het schriftje wat ik van jou kreeg toen ik in het ziekenhuis lag.’ Mompelde ik. ‘Een schriftje? Jij maakt je druk om een dom schriftje?’ siste Cesc geïrriteerd en hij ging rustig aan tafel zitten met zijn ontbijt. ‘Het is geen dom schriftje! Ik heb mijn gedachten, mijn gevoelens erin gezet!’ gilde ik en ik liet me boos op de bank vallen. ‘Je hebt het als dagboek gebruikt?’ vroeg Cesc verbaasd. ‘Ja.’ Mompelde ik en ik voelde de tranen in mijn ogen prikken. Stel dat Nicklas hem vindt, dan ben ik echt de lul. Serieus, ik weet dan echt niet wat ik moet doen. Dan kan ik net zo goed voor een trein gaan springen, dan heb ik geen last van alle ellende. Jammer dat het vijf jaar geleden mislukt is, maar ik kan het nu altijd nog afmaken.. ‘Nou kom, we gaan.’ Zei Cesc en hij trok me overeind. Misschien hoeft het niet eens zo ver te komen, misschien ligt het schriftje gewoon in de keuken. Hopelijk staat het geluk deze keer wél aan mijn zijde.

Nicklas Bendtner

Ik bekeek het schriftje. Ik wist zeker dat het van Nia was, aangezien ik haar er vaak in heb zien schrijven. Stiekem wil ik er in lezen, maar ik weet dat ik het niet kan maken. Ik keek er naar en stopte het in mijn tas. Of zal ik het toch gaan lezen?