86°

Vragend keek ik hem aan. ‘Rustig?’ vroeg ik. Al het aan mij lag was het niet bepaald rustig. Hij knikte. ‘Ze hebben me niet gezocht, wat makkelijk is met Demetri’ zei hij. Nu snapte ik het. ‘Wat als ze me komen halen? Dan moet ik jullie alleen laten’ zei hij, met nadruk op jullie, mij en ons kind. ‘Als ze jou willen, willen ze mij ook, ik was weggegaan terwijl ik eigenlijk zoals jou moest worden’ mompelde ik. Toen schrok ik. Ik legde mijn hand op mijn buik. ‘Wat als het er is en ze vinden ons, en ze denken net zoals bij Renesmee dat het gevaarlijk is, er is waarschijnlijk geen andere drie kwart vampier op de wereld, straks willen ze het doden’ zei ik bang. Hij schudde zijn hoofd. ‘Dat gebeurd niet, ik bescherm ons, de Cullens waarschijnlijk ook. Als dat niet helpt zullen we moeten blijven vluchten’ dat laatste zei hij zacht. Ik knikte. ‘Ben je er klaar voor vanmiddag?’ vroeg hij. Ik knikte. Ik was erg benieuwd hoe het zal gaan. ‘Je word eerst verdoofd’ zei Edward die de kamer in kwam lopen. ‘Dan zal Carlisle via een snee het kind eruit halen’ legde hij uit. Ik knikte. Ik zou dus gewoon wakker zijn, alleen niets op die plek voelen. Hij knikte. Ik smolt nou al vanbinnen, nog even en ik heb een engeltje in mijn armen. Edward glimlachte. ‘Maak je maar alvast klaar, nog een uurtje’ zei hij. Ik glimlachte, een miezerig uurtje, en ik had een prachtig kindje, correctie wij hadden een prachtig kindje.