O31

Susan Ann Brooks

‘Waarom?’ Sirius kijkt me nieuwsgierig aan.
Ik geef geen antwoord, maar als hij na een tijdje weer iets wil zeggen, ben ik hem voor.
‘Hoe kom je daaraan?’ Vraag ik en wijs naar de mantel die hij daarnet nog om had.
Hij kijkt me eerst verbaasd, maar dan geamuseerd aan. ‘Probeer je nou mijn vraag te ontwijken?’
‘Ja.’ Ik glimlach even naar hem en wrijf dan nog eens over mijn koude armen.
‘Heb je het koud?’
‘Ontwijk je mijn vraag?’
‘Ja.’
‘Ja.’
‘Wat ja?’ Hij kijkt me verbaasd aan.
‘Ja, ik heb het koud.’
Hij trekt zijn vest uit en geeft hem aan mij.
‘Ja… En wat moet ik hiermee, ik ga het echt niet voor je vasthouden hoor.’ Ik trek mijn wenkbrauwen op.
‘Je had het toch koud? Nou, trek dat dan aan, dan heb je het minder koud.’
‘Ik ga echt niet dat smerige vest van je aantrekken-’
Maar als het weer begint te waaien, trek ik toch maar het vest aan.
Sirius grijnst. ‘Wat zei je?’
Ik kijk hem even boos aan, maar sla dan mijn armen over elkaar, ga op de grond zitten en kijk weer naar de sterren. Ik zie Sirius nog even grijnzend zijn hoofd schudden en dan komt hij naast me zitten.
‘Waarom..’ Begint hij weer.
‘Hoe kom je daaraan?’
Hij kijkt me gemuseerd aan. ‘Als ik zeg waar ik deze vandaan heb, zeg jij dan waarom je me zoende?’
‘Jij zoende mij.’
‘Oke, waarom je terugzoende dan.’
‘Best.’
‘Ik heb hem even van James… geleend, en hij heeft hem van zijn vader gekregen.’
Hij kijkt me geamuseerd aan. ‘En nu jij.’
Ik kijk naar mijn handen. ‘Nou, het was gewoon… Ik dacht niet na. Het gebeurde gewoon.’
‘Waarom laat je het niet gewoon gebeuren?’ Hij grijnst naar me en zijn ogen glinsteren.
Ik wend snel mijn blik af. ‘Ik ga weer terug.’