~089~

Mary Brooks

Ik grijns als ik zie hoe Fred wanhopig de spullen die eerst nog in de kast lagen, probeert tegen te houden als ze eruit vallen. Als hij eindelijk de deurtjes van de kast dicht weet te krijgen, kijkt hij me tevreden aan.
‘Daar ligt ie niet.’ Fluistert hij en wijst even naar de kast, voordat hij naar de volgende loopt.
Ik rol even met mijn ogen en concentreer me dan weer op de la. Na een paar spreuken, is hij eindelijk open.
‘Fred.’ Fluister ik met een grijns.
Hij kijkt me even verbaasd aan, maar komt dan grijnzend naar me toe. Ik pak de Sluipwegwijzer uit de la.
‘Ik zweer plechtig dat ik snode plannen heb.’ Mompel ik terwijl ik op de kaart tik.
Fred en ik kijken elkaar even grijnzend aan als we zien hoe de lijntjes op de kaart verschijnen.
‘Kom, we gaan hier weg, voordat we betrapt worden.’ Hij grijnst en pakt mijn hand.
Ik wil weer op de kaart tikken, maar dan zie ik een extra puntje op de kaart.
‘Fred.’ Piep ik als ik zie dat het puntje vlak achter hem staat.
‘Wat is er?’ Hij kijkt me bezorgd aan.
Met grote ogen wijs ik naar het puntje op de kaart. Hij kijkt me geschrokken aan en draait zich dan om. Als het licht van zijn toverstok de hoek bereikt waar zogenaamd iemand zou staan, is die leeg. Maar op de kaart staat toch echt het puntje; Peter Pippeling…
‘Maar Peter Pippeling is toch dood?’ Vraag ik aan Fred, die zich weer heeft omgedraaid en mijn hand vastpakt.
‘Ja, maar zullen we nu gaan?’
Fred trekt me mee het lokaal uit en ik staar nog even naar de plek waar Peter zogenaamd zou staan. Wat als hij echt niet dood is?
Als we weer veilig in de leerlingenkamer van Griffoendor staan, zie ik er erg tegenop om naar de slaapzaal te gaan. Ik heb absoluut geen zin om Jennifer onder ogen te zien en kijk dan ook nerveus naar de trap die naar de slaapzalen leidt.
‘Wil je anders bij mij slapen?’ Fluistert Fred in mijn oor, terwijl hij achter me komt staan en zijn handen op mijn buik legt.
‘En de anderen op jullie slaapzaal dan?’ Ik kijk twijfelend opzij, zodat ik zijn gezicht kan zien.
Hij haalt zijn schouders op. ‘Dan doen we het gordijn om het bed toch dicht?’
Ik glimlach even en loop dan achter hem aan de trap op.

---

Ik zat even te denken en ik denk niet dat deze story nog heel lang duurt... Ik denk tot hoofdstuk 100... :c