~085~

Mary Brooks

Voorzichtig open ik de deur van de slaapzaal en kijk eerst even om het hoekje, voordat ik naar binnen ga. Anne zit op haar bed een boek te lezen en Jennifer is, gelukkig, nergens te bekennen. Anne kijkt even op en legt dan haar boek weg. Ze klopt even op haar bed, als teken dat ik erbij moet komen zitten.
‘Vertel.’
‘Eerst wil ik even zeggen dat het me spijt, ik had niet zo tegen je moeten uitvallen.’
Ze knikt even. ‘Is hij echt je vader?’
‘Ja, Sirius Zwarts is mijn vader. Ik ben hier naar Zweinstein gekomen om hem te vinden, ik dacht dat hij Harry zou proberen te vinden. Hij weet niet van mijn bestaan af. Die avond dacht ik dat ik wist waar hij zat, dus ging ik naar hem op zoek. Maar hij was er niet, hij was hier in de leelingenkamer. Ik heb daar echt niks mee te maken, ik zou Harry nooit in gevaar willen brengen.’
Het verhaal komt er onlogisch en niet compleet uit, maar Anne knikt.
‘Ik geloof je. Jennifer heeft er nu heel veel moeite mee, maar ik weet zeker dat ze nog wel bijtrekt. Je moet me alleen één ding beloven.’
‘Wat dan?’
‘Dat je nooit meer alleen naar hem op zoek zal gaan. Je tegenhouden om hem helemaal niet te zoeken kan ik niet. Maar ga dan in ieder geval niet alleen, het is gevaarlijk, zoals je wel hebt gemerkt. Bovendien staat hij bekend als een gestoorde seriemoordenaar.’
Ik word een beetje rood en knik dan. ‘Maar ergens geloof ik mijn moeder. Ergens denk ik dat hij inderdaad onschuldig is.’
‘Je zal hem moeten vinden en dat zelf beoordelen. Voor nu moet je je niks aantrekken van de anderen hier op school, er is de afgelopen tijd flink over je geroddeld.’

De rest van de dag praat ik met Anne over wat er allemaal op school gebeurd is, toen ik in de Ziekenzaal lag.

Hij is niet zo goed, maar aangezien ik gister niet geschreven had, wou ik er wel een stukje opzetten.