Chapter 38. Strange feelings

Ravens pov:

Hijgend liet ik me tegen de deur aanzakken. Mijn hart bonkte in mijn keel en mijn hoofd draaide. Ik voelde me stom. Stom op twee manieren. Aan de ene kant voelde ik me stom omdat ik Justin had weggeduwd en tegen hem had geschreeuwd. Ik was tegen hem uitgevallen om niets. Aan de andere kant had ik hem nooit zo dichtbij willen hebben. Hij had immers een vriendin. En toch miste mijn lichaam zijn warmte. Ik kon steeds voelen hoe zijn adem over mijn gezicht streek. Ik rook nog steeds zijn geur. Er werd zachtjes op mijn deur geklopt. 'Hé, ehm... Het spijt me,' hoorde ik Justin zeggen aan de andere kant van de deur. Een golf van opluchting spoelde over me heen. Hij vond ook dat hij het niet had moeten doen. Er volgde een andere golf van teleurstelling. Hij wilde me niet. Hij voelde niet hetzelfde voor mij als wat ik voor hem voelde. 'Ik had dat niet moeten zeggen. Ik wilde je niet dwingen,' ging hij verder. Hij had dus voor de rest helemaal geen spijt van zijn actie. Ik hoorde een licht plof. Justin was aan de andere kant tegen de deur aan gaan zitten. Het werd stil. 'Justin, je hebt een vriendin,' herinnerde ik hem weer. 'Maar ik houd niet van haar,' antwoordde Justin. Ik wist weer even niks te zeggen. 'Waarom zijn jullie dan een stelletje?' vroeg ik. Justin zuchtte. 'Ik moest iemand vergeten. Een meisje.' 'Wat voor meisje?' vroeg ik nieuwsgierig. 'Een heel mooi meisje. Niet alleen mooi van buiten, ook van binnen.' Zijn stem klonk net als die van Ruby net. Hees, trillend en met een verdrietige ondertoon. 'Waarom wil je haar vergeten?' 'Ze ging weg. Ze zei dat het haar tijd was.' Hij stopte even met praten en ik hoorde hem slikken. 'Ze geloofde in het lot,' zei hij zachtjes. 'Destiny,' fluisterde ik. 'Ja. Destiny,' beaamde Justin. Plotseling hoorde ik hoe zijn adem in zijn keel stokte. 'Sorry, ik.. ehm... Ik moet weg.' Voordat ik nog kon antwoorden, was hij opgestaan en hoorde ik zijn snelle voetstappen op de vloer. Ik zat weer alleen.