015

“Oké.” Mompelde ik uiteindelijk toch maar. Niet wetend hoe ik met deze situatie om moest gaan. Ze was doelloos voor haar uit aan het staren. Nog steeds voelde ik haar warme lichaam tegen de mijne aan. Mijn armen had ik nog steeds strak om haar lichaam heen geslagen. Ik liet mijn hoofd steunen op de bovenkant van haar hoofd. Ik legde mijn neus tegen haar bruine haren aan en snoof de geur op. Perzik. Ik glimlachte en beet op mijn lip.

Leslie probeerde zich om te draaien. Ik schrok hierdoor en liet haar los. Ze zat nu met haar gezicht naar mij toe. Haar kont bevond nog steeds plaats op mijn bovenbenen. Haar benen had ze nu gespreid aan de beide kanten langs me waardoor ik nu ingesloten was. Ik legde mijn handen voorzichtig op haar heupen neer. Ze sloeg haar armen om mij heen. “Weet je al wat we gemeen hebben?” Ik schudde mijn hoofd. Ze keek triest. “We komen er wel achter.” Verzekerde ik haar. “Echt?” Ik knikte. Ook al wist ik niet zeker dat we hier wel achter zouden kunnen komen. Het was een moeilijke opgaven, en ik wilde erachter te komen. Voor haar. Om haar te helpen.

“Waar denk je aan?” vroeg ik aan haar, toen ze al een tijdje niets meer zei en naar de muur langs me af aan het staren was. Ze schudde haar hoofd. “Je mag het me zeggen, misschien kan ik er wat aan doen?” “Nee, je kunt er niets aan doen.” “Wel, als je me verteld waar het over gaat.” “Nee, dat kun je niet Justin!” schreeuwde ze recht in mijn gezicht. Mijn ogen werden groot. Ik schrok van haar.

Haar armen verwijderde ze van mijn nek. Ze schoof naar achteren toe. Ik hield haar tegen door haar terug te trekken. “Sorry.” Versnelde ik mijn stem. Ze schudde haar hoofd. “I-ik, h-het spijt me zo.” Haar stem trilde helemaal. “I-ik wilde n-niet schreeuwen.” Stotterde ze. Ik trok haar dicht tegen me aan. Ik omhelsde haar. “Het is goed.” Fluisterde ik. “Het is goed.” Herhaalde ik. Ze werd weer kalmer.

Ze verstopte haar hoofd in mijn nekholte. Dit vond ik niet erg. Ik vond het zelfs fijn. Ik drukte een kusje op haar haren. Ik wist niet of dat ze dit had gevoeld.

Vele minuten zaten we zo tot de deur open ging. We schrokken beide. Ze kroop snel van me af en ging naast me zitten. Een man kwam de kamer binnengelopen. Het was Kenny. Leslie had zich achter mij verborgen. “It’s okay.” Stelde ik haar gerust. Ik stond op en liep naar Kenny toe. “Hey.” Mompelde ik. Hij keek me vaag aan. “Wat?” vroeg ik fronsend. “Je bent niet hyper?” zijn stem klonk wat verbaasd. Ik knikte en draaide me om. “Kom je?” Ze zuchtte en stond op. Iets in me vertelde dat ze deze kamer niet wilde verlaten. Ik wilde dit eigenlijk ook niet.

*zucht* nu moet ik gaan leren. Is er misschien iemand die heel goed is in natuurscheikunde en morgen om 5 voor half 2 's middags tijd heeft om een proefwerk te maken?