41°

Ik draaide me om en keek in twee, voor mij, prachtige rode ogen. Er kwam meteen een glimlach op mijn gezicht, wat alles natuurlijk verraadde. ‘Ja?’ vroeg ik. Santiago glimlachte naar me, het liet mijn hart smelten. En dat verraadde ook weer alles natuurlijk, mijn hartslag. Handig, met een kasteel vol vampieren. ‘Ik vroeg me af wat je ging doen’ zei hij. ‘Ik wilde even de stad in en daarna even jagen’ vertelde ik. Hij knikte. ‘Je weet toch wel dat je niet in Volterra mag jagen?’ vroeg hij. Ik knikte. ‘Dat weet ik, maar ik jaag op dieren’ zei ik met een grotere glimlach dan eerst. Mijn hart sloeg op hol, en het klopte al snel. Hij knikte. ‘Gaat het wel goed?’ vroeg hij bezorgd. Ik knikte. ‘Perfect’ vooral nu ik hem zie. Hij glimlachte naar me en draaide zich om. Ik bleef hem nog even nakijken, hij was zo leuk! Ik zuchtte zacht en liep de kasteeldeuren uit. Ik was benieuwd wat voor gave Santiago had, anders kan je haast niet bij de Volturi komen, op Felix na, die was gewoon heel sterk. Ik liep het grote plein op waar allemaal kraampjes stonden, het was zeker markt. Rustig liep ik door de mensen heen. Ik kwam bij een kraampje vol met sieraden. In het midden van het kraampje stond zo’n plastieken nek met een prachtige ketting eromheen. De ketting zelf was erg normaal, maar de bedel was prachtig. Het was een hartje met tekst erop gegraveerd, rondom de tekst waren allemaal hartjes en bloemen gegraveerd. Het was jammer dat ik geen Italiaans had geleerd, dat was wel handig geweest. Er stond; Amore Della Mia Vita. De verkoper zag me er naar kijken en begon een heel verhaal te vertellen in het Italiaans. Ik vroeg wat het betekende, maar de man kon geen Engels. Ik zuchtte. Op een of andere manier voelde ik iemand naar me kijken en ik draaide me om, maar ik zag niemand. Ik draaide me terug en keek naar de prijs. Honderd vijftig euro. Ik zuchtte, ik vond hem mooi, maar dat is teveel voor een ketting. Het zal zeker wel echt zilver zijn, en de bloemen en hartjes waren van goud, dat zag ik al. Ik liep maar weer verder. Ik kocht nog een leuk jurkje en bij een fruitkraampje een appel, mijn dorst viel wel mee. Ik kon ook wel gevuld worden met voedsel, dat had Renesmee verteld. Alleen hield zij alleen van zoetigheid, de rest smaakte niet. Ik liep weer terug naar het kasteel. Wat ik niet snapte was dat er achter de balie een mens zat. Alec had verteld dat de vorige vrouw, Gianna of zoiets, ook mens was en hoopte een vampier te worden, deze vrouw blijkbaar ook. Maar Gianna was uiteindelijk voedsel geworden. Ik zag Santiago met de vrouw praten in het Italiaans. Ik moest het volgens mij echt gaan leren, want dat niet verstaan werd vervelend.