Chapter 34. Her fear

Ravens pov:

Opnieuw harde bonken op de deur. Als donderslagen galmden ze door het huis. De zon had haar stralen inmiddels al door de huiskamer laten gaan. Ruby dook ineen op de bank zodra ze geschreeuw van achter de deur hoorde komen. Ze verstopte zichzelf nog dieper in de deken die om haar schouders lag. Omdat Erin, Jeremy en Justin gisteravond laat thuis waren gekomen, besloot ik snel de deur open te doen voordat ze wakker zouden worden. Ik trok de deur open. Er stond een man. Zijn gezicht stond woest. 'Ik zoek Ruby.' Hij spuugde de woorden bijna in mijn gezicht. Ik blikte even naar de woonkamer. 'Die is hier niet,' antwoordde ik na een kleine stilte. Mijn ogen waren op zijn voeten gefocust. 'Je liegt,' siste hij. 'Je kijkt naar de grond. Je durft me niet aan te kijken omdat je dan weet dat ik erachter kom dat je liegt.' In normale situaties zou hij waarschijnlijk gelijk hebben, maar ik had zo mijn eigen redenen om de vlekken in het tapijt te bestuderen. 'Nee meneer, ik kijk liever geen mensen aan,' antwoordde ik zo rustig en beleefd mogelijk. Hij zette een stap naar voren waardoor hij bijna tegen mij aan stond. Angstig schuifelde ik een klein beetje naar achter. 'Ik vraag je het nog een keer. Waar is Ruby?' Hij sprak de woorden langzaam uit, alsof hij dacht dat ik het anders niet zo begrijpen. Ik slikte ongemerkt. 'Weet ik niet.' Het klonk bijna wanhopig. Met een onverwachte beweging greep hij me vast bij mijn nek en beukte me tegen de muur aan. 'Waar is Ruby, hoer?! Zeg het me!' brulde hij. Mijn ogen kneep ik stijf dicht en ik probeerde de beelden die zich op mijn netvlies wilden zetten te verbannen uit mijn hoofd. 'Weet ik niet!' gilde ik. Hij sloeg me hard in mijn gezicht. 'Kijk me aan als je tegen me praat!' Koppig hield ik mijn ogen dicht. 'Dus je gaat eigenwijs doen, he? Weet je wat ik doe met eigenwijze meisjes?' Hij plaatste zijn lippen tegen mijn nek. Ik krijste het uit. De beelden waren niet meer tegen te houden en raasden als een wervelwind door mijn hoofd. Het is voor Ruby, het is voor Ruby, bleef ik herhalen in mijn hoofd. Maar het werd overspoeld door de beelden. Koude, pijnlijke herinneringen die als wazige films werden afgespeeld. Keer op keer zag ik lege ogen, levenloze lichamen en bloed. Ik gilde, maar het leek alsof niemand mij kon horen. Ondertussen ging de man met zijn ruwe hand over mijn borsten. Verzetten was niet meer mogelijk. Ik liet de beelden mijn gedachten, mijn hoofd en mijn lichaam overnemen, hopend dat ik dit niet hoefde mee te maken, dat ze mij zouden meenemen naar een mooiere plek. Ik voelde nog even hoe mijn benen bezweken onder het opeens zware gewicht van mijn lichaam. Daarna hoorde ik alleen nog maar een lied. Een smekend, wanhopig lied. Het vulde mijn hoofd en liet het zwart worden voor mijn ogen. Het was alleen nog maar het lied en ik.