~079~

Fred Weasley

Zwarts is in de leerlingenkamer geweest, dus nu staan we met heel Griffoendor beneden in de leerlingenkamer, tot het kasteel weer veilig is. Nou ja, heel Griffoendor, Mary is nergens te bekennen. Langzaam hoor ik de roddel ontstaan dat zij er iets mee te maken heeft. Ik ben zo’n sukkel, ik had anders moeten reageren. En ik had een ander moment moeten kiezen om het tegen George te zeggen.
George tikt me aan en wijst richting Harry, die net iets aanneemt van… Mary. Gelukkig, ze leeft nog. Maar komt ze nu pas terug? En was dat de onzichtbaarheidsmantel? Heeft ze dan echt…
‘Is hij echt jouw vader!’ Schreeuwt Ron dan ongeveer door de leerlingenkamer.
Mary wordt rood en dan kijkt ze mijn ineens aan, maar ze slaat al snel haar ogen neer. Toch loopt ze naar me toe, of loopt… het is meer strompelen. Wat is er gebeurd?
‘Heb jij-’
Ineens grijpt ze naar haar ribben en dan valt ze, maar voordat ze op de grond belandt, vang ik haar op. Geschrokken kijk ik naar haar bleke gezicht als ze bewusteloos in mijn armen valt. Ik til haar op en gebaar George dat hij het schilderij open moet doen.
‘Wemel, ik dacht dat het toch wel duidelijk was dat je in de leerlingenkamer moet blijven.’ Zegt Anderling tegen George, zodra hij naar buiten stapt.
We negeren haar en ze kijkt me geschrokken aan als ze Mary ziet. ‘Wat is er gebeurd?’
Ik loop snel door terwijl George aan Anderling uitlegt wat er gebeurde, het stuk dat ze net pas in de leerlingenkamer aankwam, laat hij erbuiten.
Als ik eindelijk in de Ziekenzaal aankom, stormt Plijster meteen uit haar kamertje.
‘Wat is er gebeurd?’ Ze kijkt me geschrokken aan, maar wijst dan een bed aan waar ik Mary op kan leggen.
‘Ik weet het niet.’
Als ze zegt dat ik weg moet gaan, luister ik niet, maar als George me zacht aan mijn arm meetrekt, stribbel ik niet tegen. Buiten de ziekenzaal, laten we ons tegen de muur omlaag zakken.