Chapter 33. Night melody

Ravens pov:

In huis was het stil. Jeremy en Erin waren naar een paar vrienden en Justin en Selena waren uit eten, om te vieren dat hun "ruzie" over was. Ik past op Jaxon en Jazmyn, dit keer jammer genoeg zonder Ruby. Twijfelend stond ik op en ging ik achter de piano zitten. Mijn vinger drukte zacht een toets in. En heldere klank vulde de kamer. Ik keek mijn vingers, hopend dat ze opeens zouden kunnen spelen en dat ik me alles weer zou herinneren. Dat mijn ouders mij hadden leren spelen en dat ik heel veel vriendinnen had thuis. Zij zouden vlakbij wonen, zodat ik altijd nog bij Jeremy, Erin en Ruby langs kon gaan. En bovenal zou ik het liefste vriendje van de wereld hebben. Het klonk prachtig, maar het was niet voor mij bestemd. Mijn vingers weigerden zich uit zichzelf over de piano te bewegen. Ergens was ik opgelucht. Dan zou ik ze niet achter hoeven te laten. Ik betrapte mezelf erop dat ik ook aan Justin dacht. Hem bande ik uit mijn hoofd. Hij had een vriendin. Ik stond op en liet mezelf neerzakken op de bank. Ik genoot van de stilte. Even een moment voor mezelf, voor mij alleen. Mijn moment werd verstoord. Hard werd er op de deur gebonkt. Meerdere keren werd er op de bel gedrukt. Met een kloppend hard liep ik naar de deur. Ik keek door een gaatje bovenaan de deur. Voor de deur stond Ruby. Zo snel mogelijk deed ik de deur open. Ze stormde naar binnen, smeet de deur achter zich dicht en deed hem op slot. Toen liet ze zich tegen de deur aan zakken. Ik nam de tijd om haar te bekijken. Haar haar was zeiknat van de regen. Mascara was over haar wangen verspreid. Haar ogen stonden angstig en flitsten heen en weer, alsof ze elk moment aangevallen kon worden. Dat was nog het minst erge. Het shirt dat ze droeg was opengescheurd. Haar gehele lichaam was bedekt met blauwe plekken en schrammen, wat goed te zien was door het korte broekje dat ze droeg en het kapotte shirt. Met een hand hield ze haar arm vast. Ik zag hoe een rood straaltje bloed zich een waag baande naar beneden en op de groene mat die voor de deur lag viel. Ik hurkte bij haar neer. 'Kom,' was het enige wat ik zei. Versuft stond ze op en liep ze mee naar boven. Ik draaide de kranen van het bad voor haar open. Schaamteloos kleedde ze zich uit voor mijn neus en liet zich in het bad zakken. Haar ogen vernauwden zich even tot spleetjes toen haar wonden het water raakten. Toen ontspande ze. Ik pakte wat van mijn kleren. Ondergoed, een joggingbroek en een simpel hemdje. Ik legde het neer bij haar in de badkamer. Even keek ik naar haar. Haar ogen waren gesloten, haar mond was tot een streep getrokken en haar wenkbrauwen waren gefronst. Ze was zo gebroken. Ergens vroeg ik me af of de regendruppels die niet op haar lichaam lagen geen tranen waren. Tranen die zich door pijn en verdriet zich een weg naar beneden hadden gebaand. Ik wilde haar vasthouden, als een klein kind en geruststellende woordjes in haar oren fluisteren. Maar ik kon het niet. Ik liep de trap af naar de woonkamer om haar privacy te geven. Ik voelde me egoïstisch. Egoïstisch omdat ik haar niet kon troosten. Opnieuw ging ik achter de piano zitten, hopend dat er nu prachtige muziek uit mijn handen zou komen. Prachtige muziek waarmee ik Ruby gerust kon stellen. Het kwam er opnieuw niet. Ik staarde weer naar mijn handen en de zwart-witte toetsen. Ik liet mijn vinger op eentje liggen. Ik probeerde het een naam te geven. 'A,' zei ik na lang twijfelen. Mijn vinger gleed naar twee witte toetsen ernaast. 'C,' zei ik overtuigd. Gebonk op de trap duidde aan dat Ruby zich een weg naar beneden maakte. Toen ze de kamer in liep, zag ik pas hoe ze strompelde. Ze trok met haar linkervoet. Ze plofte neer op de bank, waarna haar gezicht even vertrok. 'Wil je een stukje voor me spelen?' Haar stem klonk anders. Ze klonk hees, schor en gebroken. Vooral gebroken. 'Ik kan niet spelen,' stelde ik haar teleur. 'O,' was het enige wat ze zei. Het deed me pijn om haar zo te zien. De altijd vrolijke Ruby, nu een klein hoopje mens. Er was niks meer van haar over. Ik wilde dat ik een deel van haar pijn kon overnemen. Zodat we het konden delen. Misschien zou ze dan vrolijker zijn. Maar hoe kon ik dat doen? Ik keek even naar buiten, hopend daar het antwoord te vinden. De regen was gestopt en achter de donkere wolken verscheen een volle maan. Het tedere silhouet maakte iets in me los. Iets wat ik niet kon verklaren. Mijn vingers drukten op magische wijze de toetsen in, alsof ze wisten wat ze moesten doen. Ik wist ook wat ik moest doen. Mijn stem vermengde zich met de zuivere klanken van de piano.

As I hear the violin, creating the saddest song,
My heart will nog be persuaded that it was wrong.
By the graceful singer I laid,
Hoping he would never know I was afraid.

Gentle silhouette dance to sound
Whenever I lose my ground
Light makes me found.

To thee only, telling her this story:
Every star gray,
Holding my stay
I can see a little spark
It will be my saving ark
But God help me, it is still so,
So dark...

Het geluid galmde nog na. Even wierp ik een blik naar Ruby. Ik voelde haar pijn, ik voelde haar angst. Ik begreep haar. Haar ogen waren gesloten en het leek erop dat ze aan het slapen was. Nog heel even opende ze haar ogen een klein stukje. Een gelukkige glimlach gleed over haar gezicht. 'Dank je,' fluisterde ze geluidloos. Toen zakte ze weg in een diepe slaap.