Chapter OO6

GRACE SANDRELLI

Toen ik de bel had gehoord had ik echt onmiddellijk al mijn spullen bij elkaar genomen en was ik vervolgens zo snel mogelijk het lokaal uitgelopen. Het was moeilijk geweest, zo’n hele les naast Niall zitten. Constant had ik een irritant, zenuwachtig gevoel gehad in mijn maag en dat veroorzaakte hij allemaal. Ongelofelijk wat hij nog steeds met me kon doen. Het had er ook niet echt op geholpen toen hij tegen me praatte. Zijn stem had als muziek in mijn oren geklonken, maar deed tegelijkertijd de pijn ook nog eens opwakkeren. Gelukkig had hij voor het verdere verloop niets meer tegen me gezegd, daar was ik hem vreemd genoeg dankbaar voor.
Omdat ik zo diep in gedachten verzonken was liep ik gewoon straal mijn lokaal voorbij. Ik had het pas door toen ik toevallig naar de verschillende deuren keek en tot de conclusie kwam dat ik al te ver zat met de nummers. Met een zucht draaide ik me dan maar om zodat ik een stukje terug kon lopen en dit keer wel mijn lokaal kon binnen stappen. Gelukkig was ik niet de enige die een beetje later was en kreeg ik daarvoor geen nutteloze preek. Zonder de andere leerlingen te bekijken liep ik naar mijn plekje achteraan in het lokaal. Het viel me mee dat ik deze les niet met Niall had.

De hele les ging in een waas voorbij, ik had niet eens idee over wat die leerkracht de hele tijd had staan praten. Gelukkig had hij me niets gevraagd, anders was ik door de mand gevallen.
Mijn hoofd leunde tegen het koude, ijzeren deurtje van mijn kluisje. Zo stond ik al minstens een paar minuten in de ondertussen verlaten gang. Iedereen was naar buiten gegaan of zat in de kantine om wat te eten. Normaal gezien zou ik dat ook doen, maar ik was bang. Bang om het bekende gezicht weer tegen te komen, weer een steek van pijn te voelen. En dat wou ik niet.
Na nog enkele minuten zo gestaan te hebben trok ik mijn hoofd langzaam weer terug en zuchtte diep. Misschien moest ik maar gewoon naar huis gaan, ik kon die mensen van de directie gemakkelijk wijsmaken dat ik me niet lekker voelde. En dan was er tenminste ook niet de kans om Niall nog tegen het lijf te lopen. Oké, ik wist dat ik hem niet eeuwig kon ontlopen en dat ik ook niet elke dag van school kon wegblijven, maar vandaag werd het me gewoon te zwaar. Ik moest hier gewoon even weg.

Na een simpele smoes te hebben verteld kon ik dan eindelijk naar huis gaan. Gelukkig was het niet al te ver lopen en regende het op dit moment ook niet. Tja, dat zou er eigenlijk nog aan gaan mankeren ook. De zolen van mijn schoenen sloften over het donkere, natte asfalt dat zich onder mijn bevond. Ook mijn ogen waren op datzelfde asfalt gericht terwijl mijn donkerbruine halen zachtjes mijn wang streelden.
Ik probeerde me zo weinig mogelijk aan te trekken van de mensen die nog over straat liepen en wandelde rustig door naar mijn eigen thuis. Als ik het hele gebeuren een beetje zou uitleggen aan mijn moeder zou ze vast wel begrijpen dat ik naar huis kwam. Dat was een voordeel, ze begreep me echt ongelofelijk goed en steunde me door dik en dun. Ik kon me geen beter moeder indenken. Haar steun kon ik dan ook echt heel erg goed gebruiken, anders was ik er nu misschien wel veel erger aan toe geweest.
Toen ik thuis aankwam wandelde ik via het smalle tuinpaadje naar de voordeur toe. Ik was vanmorgen mijn sleutel vergeten, dus moest ik dit keer op de bel drukken. Mijn wijsvinger drukte dan ook één keer op het ronde knopje van de bel. Niet veel later werd de deur open getrokken door mijn moeder. Ze keek me verbaasd aan.
‘Ik leg het zo wel uit.’ Mompelde ik.
Na die woorden liep ik langs haar door het warme huis binnen. Zonder er iets aan te kunnen doen kwamen de tranen weer opzetten.

Here we go again.