25 °

Geschrokken liep ik naar achter. De rode ogen keken me verbaasd aan. Hoe kan dit? Hoe kan hij hier zijn? Waarom is hij hier? De tranen sprongen in mijn ogen. Nog steeds keek hij verbaasd. Hij herkende me niet. Hij had mij bij een weeshuis gelegd! Hij had mij alleen gelaten! Hij had voor mij moeten zorgen, niet bij onbekende mensen dumpen! Ik wou hem zoeken, maar op dit moment snap ik niet meer waarom. Tranen rolde over mijn wangen en ik bleef achteruit lopen tot ik tegen de muur liep. Ik zakte door mijn knieën en zakte daardoor op de grond. Met tranen die mijn zicht verstoorde bleef ik hem aankijken, zijn verbaasde blik was nog groter geworden. Hij snapte het niet meer, hij snapte niet waarom ik huilde en waarom ik bang was. Bang was ik eigenlijk niet, ik was eerder boos. Alles wat hij mij heeft aangedaan heeft me alleen maar pijn gebracht. Hij was degene die me in een mandje had gelegd, met het mandje naar het weeshuis in Londen bracht en in dat mandje op mij lag een briefje, met één woord erop, Hael. Één woord, mijn naam, het enige wat mijn vader wou zeggen op een briefje was mijn naam, niet ‘Zorg goed voor haar’ of zoiets, alleen mijn naam. Zijn verbaasde blik bleef hangen en mijn tranen bleven stromen. Ik tilde mijn trillende hand op en haalde een briefje uit mijn broekzak, het briefje. Ik had het altijd bewaard, het mooie gekrulde handschrift die me lieten hopen op een brief met hetzelfde handschrift, die ik nooit gekregen had. Trillend opende ik het dubbelgevouwen briefje en keek ernaar. Ik zuchtte en strekte mijn hand uit met het briefje naar hem. Hij pakte het aan en keek ernaar. Zijn gezicht ging van verbaasd naar geschrokken. Jane liep naar hem toe. ‘Alec?’ vroeg ze.