24°

‘Ah! Welkom! Sorry dat we jullie hebben laten wachten’ zei Aro, ik herkende dankzij Renesmee iedereen in de zaal. ‘We snappen het’ zei Carlisle. Aro richtte zijn blik op mij. ‘En jij bent zeker Hael?’ vroeg hij. Ik knikte. ‘Ik ben Aro, leider van de Volturi’ stelde hij zich voor. Weer knikte ik. ‘Een verlegen meisje, wat schattig’ zei Aro. Ik was helemaal niet verlegen, ik was gewoon geen prater. ‘Zo te zien weten jullie al waarom jullie zijn gekomen’ zei Aro. Carlisle knikte. ‘Je vind wel altijd de bijzonderste mensen, mijn vriend’ zei Aro tegen Carlisle. ‘Of ze vinden ons’ zei Carlisle terug. Aro lachte kort maar keek weer naar mij. ‘Hael, zou ik je een paar vragen mogen stellen?’ vroeg hij aan mij. Ik knikte. ‘Weet je wie je ouders zijn?’ vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee’ zei ik simpel. Hij knikte. ‘Hoe ben je bij de Cullens gekomen?’ vroeg hij. ‘Ze kwamen bij mij op school en toen werd ik vrienden met Renesmee’ vertelde ik. Weer knikte hij, alsof hij alles op een rijtje zette. ‘Hoe oud ben je?’ vroeg hij. ‘Zeven jaar oud’ zei ik. ‘Waar woon je?’ vroeg hij. ‘In Londen, nu bij de Cullens, daarvoor bij een adoptiefamilie’ vertelde ik. ‘Adoptiefamilie?’ vroeg hij. Ik knikte. ‘Ik bij na mijn geboorte bij een weeshuis gelegd’ zei ik. Hij keek me opeens nadenkend aan. Een voor mij enge blik. Edward gromde zacht. Wat was hier aan de hand? Aro keek Jane aan. Jane was de enige van de wacht die in de zaal stond, de rest waren weg. Jane knikte en verliet de zaal. Aro keek naar de Cullens. ‘Als jullie misschien de zaal willen verlaten’ zei hij. Ze knikten en liepen weg. Ik volgde maar werd tegengehouden. ‘Hael, ik moet je spreken’ zei Aro. Ik bleef staan. Jane kwam binnenlopen met Demetri, Felix en volgens mij Alec, maar Renesmee’s beeld was alleen een zwarte mantel, ze zag hem niet goed. Ik lette niet op ze en keek naar Aro. ‘Mag ik je hand?’ vroeg hij. Ik knikte en gaf hem. Geconcentreerd keek hij naar mijn gedachten tot hij geschrokken zijn ogen open deed. Hij keek achter mij en ik volgde zijn blik. Tot mijn schrik keken achter mij twee paar rode ogen mij aan, bekende ogen en een bekend gezicht.