~076~

Mary Brooks

Na een tijdje sta ik voorzichtig weer op en doe de onzichtbaarheidsmantel weer in mijn tas. Alles doet pijn, maar ik móét dit nu doen. Ik klop mijn kleren af terwijl ik naar de boom staar. Hoe ga ik dit regelen? Als ik nou kleiner en sneller was kon ik onder de takken doorschieten. Dat kan geregeld worden. Ik ontspan me en sluit mijn ogen terwijl ik me concentreer op mijn lichaam. Mijn lichaam verandert en niet veel later sta ik op vier poten. Ik loop naar mijn tas en pak hem tussen mijn tanden, maar mijn ogen blijven op de boom gericht. Ik zucht en ren dan in één keer snel naar het gat. Als ik binnen ben, blijf ik doorrennen tot ik bij een trap aankom. Ik laat mijn tas los en verander weer terug naar een mens. Ik zie meteen een stuk minder, dus pak ik mijn toverstok om de gang te verlichten. Zenuwachtig pak ik mijn tas weer op en kijk naar boven, ik ontspan en loop dan langzaam de trap op. Het Krijsende Krot ziet er ’s nachts angstaanjagend uit en ik kan begrijpen waarom mensen denken dat het hier spookt. Ik probeer zo zacht mogelijk te lopen terwijl ik het huis doorzoek.

Een uurtje later heb ik het hele huis doorzocht, maar Zwarts is nergens te bekennen. Geïrriteerd gooi ik mijn tas neer en ga ernaast zitten. Dan wacht ik wel even. Ik voel de stekende pijn in mijn ribben weer erger worden, maar er is niks wat ik daar nu tegen kan doen, dus negeer ik het zo goed als mogelijk. Ik ga zo comfotabel mogelijk zitten en laat mijn hoofd tegen de muur rusten. Nu ik alleen ben en niks te doen heb, kan ik niet voorkomen dat mijn gevoel het overneemt. Ik voel hoe mijn ogen zich vullen met tranen. Fred… Wat heb ik gedaan? Een traan rolt over mijn wang.

Ik hoop dat hij het waard is…