Chapter OO4

GRACE SANDRELLI

Ik trok het ijzeren deurtje van mijn kluisje open zodat ik de boeken die ik nodig had eruit kon halen. De boeken die ik niet nodig had belandden daarentegen met een simpele worp weer in de kleine ruimte. I know, ik was niet bepaald vriendelijk voor mijn boeken. Maar wat wou je ook? Die verdomde dingen zorgden er alleen maar voor dat ik alles wat ze op hun bladzijden hadden staan in mijn hoofd moest proppen. Ze vroegen er zelf gewoon om.
God, zat ik nu echt over de gevoelens van mijn boeken te denken? Dit ging gewoon te ver. Mensen zouden me echt vierkantig uitlachen als ze eens wisten wat er daarnet in mijn gedachten omging. Ik betwijfelde het zelfs of ze ooit nog van die lachbui bij zouden komen.
Ik propte alle boeken netjes in mijn tas en gooide toen, met een flinke klap, het deurtje weer dicht. De mensen die naast me stonden keken me verbaasd aan vanwege de luide slag, maar dat kon me weinig tot niets schelen. Ik had op dit moment echt geen zin om aandacht te geven aan over nieuwsgierige mensen. Ik had wel wat beters te doen.
Niet veel later hoorde ik het schelle geluid van de bel door het gebouw sneren. Dat was het startsein van een stormloop naar de verschillende lokalen op de verschillende verdiepingen. Ik begon me dan ook maar door de mensenmassa heen te wringen zodat ik bij mijn lokaal kon geraken. Overal stonden leerlingen aan te schuiven voor de trappen waardoor de gangen ook nog eens geblokkeerd werden. Ik moest gelukkig op het gelijksvloer zijn, maar zelfs dat was een hele opdracht.

Goed, ik had me in een mooie vijf minuten naar mijn lokaal weten te begeven. Het klinkt lang, maar eigenlijk was dat best wel een goede tijd. Ik liep naar mijn vaste plek, helemaal achteraan in het lokaal, en ging op de lege stoel zitten. Zoals gewoonlijk bleef de plek naast me leeg, dat was al zo sinds hij vertrokken was. In het begin had ik dit best wel irritant gevonden, maar nu was ik het al gewoon.
Ik nam de nodige boeken uit mijn tas en legde die netjes voor me op het tafelblad neer. Hetzelfde deed ik met mijn schrijfgerief.
Ondertussen druppelden de rest van de leerlingen het lokaal binnen en gingen vervolgens op hun vaste plek zitten. De leerkracht zag erop toe dat iedereen zich gedroeg en niet de neiging zouden krijgen om met voorwerpen te gaan gooien. Jup, dat gebeurde wel eens. Voor de eerste keer in dagen krulden mijn mondhoeken een heel klein beetje omhoog zodat er een klein glimlachje zichtbaar werd.

De kleine glimlach die zonet zichtbaar was verdween abrupt toen ik zag wie er het lokaal binnen kwam wandelen. Ik voelde gewoon letterlijk een steek door mijn borst gaan, dit kon gewoon niet waar zijn! Ik knipperde enkele keren verwoed met mijn ogen, hopend dat ik het hallucineerde, of dat het op zijn minst een droom was. Wedden dat ik zometeen wakker zou worden?
Vreemd genoeg verdween het beeld niet. Ik zag nog steeds de blonde jongen met zijn blauwe ogen staan. Dit was gewoon echt, hij was echt terug. Onbewust klemden mijn handen zich strak om mijn dunne potlood heen. Als ik nog wat meer druk ging uitoefenen zou het zometeen zelfs nog gaan breken.
Mijn ogen volgden iedere beweging die hij maakte nauwkeurig. Het werd me dan ook snel duidelijk dat hij mijn richting uit kwam gelopen. Natuurlijk, hij ging op zijn oude plek zitten, en die bevond zich toevallig naast mij. Toen hij ging zitten dwong ik mezelf om gewoon naar mijn handen te kijken. Hij mocht de pijn in mijn ogen niet zien. Ondertussen voelde ik iets in tweeën breken in mijn handen.

I broke my pencil.