Chapter OO2

NIALL HORAN

‘Harry, rot op.’ Mompelde ik slaperig.
Waarschijnlijk was ik tijdens de reis in slaap gevallen. Het was dan ook niet vreemd dat Harry me wakker maakte, dat deed hij gewoon om te pesten. Maar je moest het niet andersom proberen want dan werd hij serieus kwaad en kon je die dag beter uit zijn buurt blijven.
Ik haalde één van mijn handen door mijn blonde haren en ging langzaam wat rechter zitten. Ik moest toegeven: slapen in een bus was niet altijd even comfortabel.. Mijn benen en mijn rug deden en ontzettend veel pijn van de weinige ruimte die we hadden, en door het lange zitten natuurlijk. Maar er was nog iets anders wat pijn deed, eigenlijk was het de overheersende pijn in mijn lichaam. Nu kan je me wel zielig vinden, maar die pijn had ik gewoonweg zelf veroorzaakt.
Op dat moment zelf was ik er vast van overtuigd geweest dat ik geen andere keuze had. En het gepush van Simon had er ook niet echt bij geholpen. Hij had dat stomme gesprek met iedereen van ons gehad, en ik was natuurlijk weer zo slim om ervoor te vallen. Als ik toen gewoon mijn hart had gevolgd was ik nu nog vrolijk geweest.

Simon had ons vertelt dat het misschien wel voordeliger zou zijn als niemand van ons een vriendin had. Hij beweerde dat we dan meer fans zouden aantrekken, dat het beter voor ons carrière zou zijn. Het zou de fans kwaad maken als ze erachter kwamen dat hun idool niet meer bereikbaar voor hen was.
Ergens snapte ik zijn theorie ook wel, en door mijn naïviteit had hij me zo over de streep kunnen trekken. Bij Louis was het hem daarentegen niet gelukt, hij was niet van plan om te gaan breken met Hannah. Ik had gewoon voet bij stuk moeten houden, ik had niet mogen toegeven aan zijn mooie praatjes. En daarbij had ik het ook nog eens op een ongelofelijk laffe manier gedaan. Ik was gewoon de grootste eikel die ik ooit gezien had. Ja, dat was ik.
Toch had ik ook een eigen reden. Ik zou een hele tijd weg zijn, we zouden elkaar niet zien. En in die tijd zou ze de hele tijd aan me vast zitten, ze verdiende wel beter dan iemand die haar gewoon achterliet om wat te gaan zingen. Oké, het was mijn droom, maar zij was net zo belangrijk voor me. Ik had haar niet eens mijn reden vertelt.
Het enige wat ik had gedaan was haar opbellen en haar vertellen dat het uit was tussen ons. Verder had ik er ook niets uitgekregen, de tranen stonden me toen gewoon in de ogen. Ik zou zelfs zweren dat ik haar hart had kunnen horen breken. Het scheelde toch niet veel in ieder geval.

Nu we weer bijna terug waren bedacht ik me wat ik kon doen. Ik kon in ieder geval niet zomaar op haar afstappen alsof er niets gebeurd was. Ik moest dit voorzichtig gaan doen, haar laten weten dat ik nog steeds iets voor haar voelde.
Het enige wat ik wou was haar in mijn armen houden, zoals ik vaak deed. Mijn hand door haar zachte, donkerbruine haren laten glijden. En dan vooral haar zachte lippen op die van mijn voelen. Deze gedachten bevestigden nogmaals dat ik haar wel degelijk heb gemist in de tijd dat ik weg was. De vraag was alleen of zij me wel zou geloven, na alles wat ik haar had aangedaan. Dat betwijfelde ik sterk, ik zou het zelf namelijk ook niet zomaar geloven.
Toch zou ik er alles aan gaan doen om haar terug te krijgen. Ik wou alles voor haar doen, niets zou te gek zijn. Niets.

Let’s win this competition.