012

“Weet je trouwens al wat we gemeen kunnen hebben?” Ze schudde haar hoofd. “Jij?” “Nee.” Ze knikte wat. “Maar we komen er wel achter.” Glimlachte ik gemeend. Ik wist gewoon hoe belangrijk dit voor haar was. Ze had dat geld nodig. “Kun je zingen?” ze keek me eerst raar aan en schudde toen haar hoofd. “Echt niet?” “Nee.” “Weet je het zeker.” “Ja, ik weet het zeker.” “Zing dan eens voor me.” Ze schudde lachend haar hoofd. “Ah, waarom niet?” zeurde ik. Ze schudde haar hoofd als teken dat ze het echt niet wilde doen.

“Dus zingen hebben we volgens jouw niet gemeen?” Alweer schudde ze haar hoofd. Men, hoevaak kon ze dat wel niet? Ik dacht na. “Kun je dansen?” “Weet niet.” Mompelde ze. Ik stond op van het bed, pakte haar handen vast en trok haar van het bed af. Ze keek me fronsend aan. “Dansen.” Glimlachte ik. Ik legde mijn handen op haar rug. Ik zag aan haar dat ze niet wist wat ze moest doen. Ze was bang voor aanraking. “It’s okay.” Fluisterde ik in haar oor. Ze zuchtte en niet lang daarna voelde ik ook haar handen op mijn rug liggen. Ik genoot van de aanraking. We keken beide naar de grond. Naar onze voeten. Langzaam begonnen we aan onze dans. Zonder muziek. We hadden geen muziek nodig. Het ging allemaal zo automatisch. Haar mondhoeken krulde omhoog. Deze glimlach was anders dan die andere glimlachen die ze me heeft laten gezien. Deze glimlach was een echte glimlach. Ze had plezier.

We lieten elkaar los. “Geef Leslie een hartelijk applaus!” Ik klapte in mijn handen terwijl ze lachend een buiging maakte. “Dankje, dankje.” Bedankte ze de muur. We hadden namelijk geen publiek in deze ruimte. Jammer genoeg. Nog steeds lachend trok ik haar weer terug op het bed. Ze schudde haar hoofd. “Nee, dit is niet het gene wat we gemeen hebben.” Ik haalde mijn schouders op. “Dan ga ik weer verder me bedenken.” Ze knikte en beet zachtjes op haar lip. Wat haar er heel mooi uit liet zien.

“Heb je fans?” Ze keek me fronsend aan. “Waarom zou ik fans hebben?” “Omdat je mooi bent.” Haar ogen keken me recht aan. Ze kreeg een paar rode blosje op haar gezicht. Damn, dit maakte haar nog knapper dan dat ze al was. “ Ze schudde haar hoofd. “Dat kan niet.” Mompelde ze. “Ik ben niet mooi.” Ze deed net of dat ik iets verkeerds had gezegd. Had ik dit dan gedaan? “Je bent mooi.” Ik legde mijn beide handen om haar nek heen. “Je bent mooi.” Fluisterde ik nog eens. Ze keek neer en schudde toen alweer haar hoofd. “Listen to me. Wat die jongen jouw heeft wijsgemaakt, is allemaal gelogen.” Er gleed een traan uit haar ooghoek vandaan. Ze moest zelf in gaan zien dat ze prachtig was. Dat waarschijnlijke alle jongens voor haar in de rij stonden.