~070~

Mary Brooks

George kijkt me nog aan met een vragende blik.
‘Kan jij even weg gaan?’ Vraag ik aan Harry, die dat absoluut niet erg vind en snel de gang uit loopt.
Ik laat me langs de muur omlaag zakken en laat mijn hoofd op mijn handen rusten.
‘Wat deden jullie nou?’ Vraagt George, die naast me is komen zitten.
‘Ik… Ik ben een verassing voor Fred aan het voorbereiden, maar daar heb ik wat dingen voor nodig. Ik moet ook wat dingen uit de keuken jatten. Harry… Beloof je dat je dit aan niemand vertelt?’
‘Ik denk het.’
‘Harry heeft een onzichtbaarheidsmantel en die mocht ik lenen om dat te kunnen doen. Maar hij wil niet dat andere mensen daarvan weten, dus moest het even stiekem. Bovendien moest het voor Fred wel een verassing blijven.’
Hij grinnikt. ‘Nou, ik vertel jou ook nooit meer een geheim.’
Ik kijk hem verontwaardigt aan. ‘Nou ja zeg. Ik vind Fred toevallig een stuk belangrijker dan zo’n geheimpje van Harry.’
‘Weet ik. Ik ga even bij Fred kijken, kom je mee?’ Hij staat op en steekt zijn hand naar me uit.
Ik glimlach en neem hem aan. Als we in de leerlingenkamer aankomen, is Fred daar niet.
‘Ik ga wel even in de slaapzaal kijken.’ Zegt George terwijl hij naar de trap loopt.
Ik knik en begin zenuwachtig op mijn nagels te bijten.
Niet veel later komt George weer naar beneden rennen en schud zijn hoofd. ‘Daar is hij ook niet.’
‘Maar.. waar is hij dan?’
‘Kan je niet even op de kaart kijken?’
Niet-begrijpend kijk ik hem aan. ‘De kaart?’
‘Ja. Die ene die je van ons hebt gehad.’
‘O, ja. Dat is een grappig verhaal… eh.. die heb ik niet meer..’
‘Wat?!’
‘Ja, dat vertel ik later wel. Eerst Fred vinden.’

Ik haat liegen, maar ik moet wel. Toch?