008

“Wow.” Mompelde ik verontwaard. Wat kon ik anders zeggen. “Je weet niet veel te zeggen hé.” Ze keek me doordringt aan. Ik schudde mijn hoofd. Ze glimlachte zwakjes, en liet me merken dat het niet veel uit maakte. Ik zuchtte zachtjes. “Had je niet in de gaten, dat er hij niet goed voor je was?” “Waarom dat?” vroeg ze niet-snappend als antwoord, op mijn vraag. “Nou, hij wilde dat je ging afvallen.” “Dat is logisch als je te dik bent.” “Je was eens niet dik.” Ze keek met opgetrokken wenkbrauwen. “Hoe weet je dat nou?” Ik begon te aarzelen. Goede vraag, hoe moest ik dat nu weten. “Je kende me niet eens in die tijd. En nu nog steeds niet.” Mompelde ze er vlug achteraan. Ik knikte. “Maar waarschijnlijk ben je niet eens dik geweest.” Ze antwoordde er niet meer op. Negeerde mijn vraag. “Weet je, als die David echt van je hield. Hoefde jij niet eens voor hem af te vallen.” “Ik weet zelf ook wel dat ik de verkeerde keuze heb gemaakt. Dat hoef jij me niet meer uit te leggen!” Ik hoorde deels woede als angst in haar stem. Iets wat ik niet bij haar vond passen. “Oh en nu ben je weer sprakeloos.” Het kwam gemeen bij me over. Waarom vind ik dit wel gemeen, het is niet eens als echt uitschelden bedoelt. Ik bedoel, degene die me niet mogen, die me uitschelden, om die personen geef ik niets om. Waarom dan wel om haar?

“Wat heb je met je vriendinnen gedaan?” “Ik niets.” Ik begreep haar niet. “Ze hebben mij uit de groep gezet.” “Waarom?” Wat een goede vraag, Bieber. Niet dus. “Omdat ik niet meer met hun om ging. Omdat ze vonden dat ik slecht bezig was doordat ik met David ging.” “Dus daarom hebben ze je gedumpt. En je niet gesteund omdat je het moeilijk had?” Ze schudde haar hoofd. “Toen was ik nog gelukkig.” “You were happy with that asshole?” “Hij was toen nog niet zo. Althans, dat denk ik.” “Hoe was hij dan wel?” “Lief, aardig voor me, hij had respect voor me, hij maakte me aan het lachen, hij deed veel voor me. Ik was blij met hem. Nu goed?” Ik knikte voorzichtig. Oké, ze had gelijk. Hij was lief voor haar. Tenminste als ze de waarheid aan me vertelde. “Zelfs de – laat maar.” Ik keek haar fronsend aan. “Wat wilde je zeggen?” Ze schudde haar hoofd. “You can tell me, don’t be afraid.” “Je wil het gewoon niet weten.” “Ik wil het wel weten.” “Je bent nieuwsgierig, Justin.” Ik glimlachte. Ik was altijd al nieuwsgierige geweest. Vele herkende me altijd hier om. Ik was altijd het nieuwsgierige kind in Stratford. “I know.” Ze grinnikte voor even zachtjes. Ze steunde haar hoofd tegen de muur. “Dus, wat wilde je vertellen?” Ze twijfelde. “Zelfs de eerste keer deed hij liefdevol.”

Ik moet vlug is naar bed, voordat mijn ouders morgen boos worden.