87,5*

Seth Clearwater

... Ik wilde alleen mijn reden van bestaan terug. 'Embry en Quil, jullie moeten elkaar dekken. We weten niet hoe de Cullens zich zullen gedragen in het gevecht dus we dekken onszelf. Als het op het veld anders uit blijkt te pakken, pas je je daarop aan.' Quil en Embry knikten en begonnen in gedachte al een hele strategie te bedenken. 'Jake, Leah. Voor jullie geldt hetzelfde, let op elkaar.' Ook zij knikte, hoewel het niet van harte was. Opeens gingen mijn gedachte met me op de loop. Stel nou dat ik 'per ongeluk' aan het eind van het gevecht toch zou verliezen. Dan zou ik verlost zijn van alle pijn en schuld. Ik zou Alli waarschijnlijk toch nooit meer zien. Alle roedelleden waren opeens stil en hun gedachten waren geschokt, ze wisten dat ik behoorlijk triest was door het vertrek van Alli, maar ze hadden nooit gedacht dat ik aan suicidale acties zou gaan denken. 'Seth, ik beveel je je uiterste best te doen tijdens het gevecht,' klonk Sams alfastem opeens zo krachtig dat ik erdoor door mijn knieën zakten. Daar ging mijn mooie plan. 'Oh ja, en jij Seth, op aanraden van de Cullens vecht jij niet mee, je gaat Bella beschermen die zich verbergd in de bergen. Zodat Edward in contact kan blijven met zijn familie via ons.' Ik haalde onverschillig mijn schouders op. 'Vanavond gaat Jake er naartoe en morgen los jij hem voor het gevecht af, oké?' Weer gaf k onverschillig antwoord. Terwijl de andere gingen trainen of strategieën gingen bespreken, besloot ik een stukje te gaan wandelen. Ik had Allison de laatste tijd al een paar keer gebeld maar ze had nog geen enkele keer opgenomen. Uit wanhoop en verlangen om haar weer te horen veranderde ik terug in een mens en probeerde het nog eens. Ik toetste haar nummer in en realiseerde me hoe vertrouwd dit was gaan voelen. Na een paar vervelende kiestonen hoorde ik opeens de mooiste engelenstem die er op de wereld bestaat. 'Hallo met Allison.' De adem stokte in mijn keel. 'Alli, ik ben het.' Aan de andere kant hield iemand zijn adem in en na een paar seconden hoorde ik de kiestoon weer. Ze had opgehangen. Huilend zakte ik in elkaar, midden in het bos.