004

Dit was de bedoeling niet. Scooter zou een meisje uitkiezen die een ongelofelijk fan van mij was, die dit verdiende. Althans dat had hij gezegd. Waarom heeft hij dan een meisje uitgekozen die eens geen fan van mij was, waarom betaald hij het meisje en wat hadden wij gemeen? Ik was teleurgesteld in mijn manager. Dit had ik niet van hem verwacht. Ik stond op. Het meisje keek me meteen aan. Ik liep richting de deur toe. “Wat ga je doen?” vroeg het meisje zachtjes. Bang. Ik haalde mijn schouders op en bleef voor de deur staan. Mijn hand had ik al naar de deurklink uitgestoken. Klaar om te gaan. Ik moest met Scooter praten, dat moest ik gewoon. Ik wilde niet dat iemand hier ging zitten met mij in de kamer voor geld. Hoe aardig het meisje ook was. Ik wist dat dit verkeerd was.

Ik voelde haar blik op mijn rug branden. Ik zuchtte zachtjes. “Heb je het geld nodig?” Er viel een korte stilte. “Ja.” Mompelde ze zachtjes. Ik draaide me om en ging met mijn rug tegen de deur aanhangen. “Waarvoor?” vroeg ik right to the point. Het leek wel of dat ze opeens versteend was. Ze bewoog niet, staarde dood voor zich uit. “Niets.” Mompelde ze. Haar stem had een hele andere toon als net. Het leek of dat ze gebroken was. In haar ogen leken kleine tranen te ontstaan. Ze knipperde ze weg, en hoopte dat ik ze niet zou zien. Alleen ik had ze gezien. Ze schudde langzaam haar hoofd. “Laat maar.” En keek weg. Wat was er met haar aan de hand. Ik pakte de klink strakker vast. Nu had ik twee keuzes. Of ik liep weg, ging naar Scooter toe en maakte hem woedend. Of ik bleef hier, en hielp het meisje waarschijnlijk vooruit met iets. Maar waarmee?

Ik liep weer terug richting het bed, aan de linkerkant. Ik ging zitten. De rand van het bed voelde ik in mijn knieholtes. Ik zat recht tegen over haar. Ze keek nog steeds weg. “Hey.” Glimlachte ik zachtjes. Ze draaide haar hoofd weer en keek me niet-snappend aan. “Hoi?” antwoordde ze verontwaard. Ik beet zachtjes op mijn lip terwijl ik haar onderzocht. “Gaat het wel?” vroeg ik bezorgd. Ik was bezorgd om haar. Ik wist niet waarom want ik kende haar nog maar nauwelijks. “Ja.” Loog ze. Ik schudde mijn hoofd. “Je liegt.” Ze keek angstig. “Sorry.” Fluisterde ze zachtjes. Ik hoorde haar stem trillen. Ze schoof wat naar achteren waardoor ze nu tegen de muur aan zat. Ze had haar benen op getrokken. “Het was niet mijn bedoeling om je bang te maken.” Zei ik onbegrijpelijk. Ze keek op. En knikte voorzichtig. “Er is iets aan de hand, is het niet?” Ze keek naar haar handen toe “Kijk me aan.” Beval ik haar. Ze deed wat ik vroeg naar lang twijfelen. Ik zuchtte. “You tell me, while I listen.”

Ik krijg morgenmiddag mijn mobiel <3