•Le Cirque du Freak•6

The desicion
Deel 6
[Door de ogen van het blauwe wonder]
Ik zit nu al bijna een hele dag in me glazen kast. Ze doen het nu anders. Als je de gewone prijs betaal dan mag je in de zaal zitten en naar me kijken. Als je iets meer betaal mag je me van dichtbij komen bekijken. Als je nog meer betaal mag je in me kast komen en me aanraken. En als je nog meer betaald.. tja dan weet ik eigenlijk niet wat er gebeurd. In het begin had ik het nog vreselijk gevonden maar ik had mezelf voorgenomen hier te blijven en me niet als een klein kind te gedragen want anders word ik weggehaald bij de man met de rode ogen. En dat wou ik niet. Na alles wat hij voor mij had gedaan wou ik bij hem weggehaald worden. Hij had me een normaal leven gegeven en daar moest ik hem dankbaar voor zijn. Het was alleen wel behoorlijk saai in me kast. Maar 1 man had me aandacht getrokken. Het was een hele lange man. Hij moest wel de langste man op aarde zijn. Hij als eerste gekomen en hij was gaan zitten en zijn doordringende ogen de hele tijd op mijn gericht. Of het ogen waren weet ik eigenlijk niet. Ze waren zo donker dat het gewoon op 2 zwarte gaten in z’n ogen leken. Mijn ogen lieten hem ook niet los. Het leek wel of hij me hypnotiseerde. Maar na een tijdje toen iemand me van dichtbij wou bekijken liet ik zijn ogen los en keek hem de rest van de dag niet meer aan. Nu, het is ’s avonds laat en hij zit er nog steeds als enige. Ik kijk hem niet meer aan want ik krijg gewoon de kriebels van die vent/ding/ wat hij ook is. Ik zie de man die voor mij zorgt naar de langste man gaan en ik zie ze overleggen over iets. De langste man geeft hem een hele boel geld en de man die voor me zorgt krijgt een pijnlijke blik in z’n ogen en klikt vervolgens. Hij loopt richting mij en z’n rode ogen staat bezorgd. Lieveling. Ik laat je uit je kast. Deze man wilt je graag van dicht bij zien en je goed bezichtigen en dat weigert hij te doen in de kast. Ik laat je maar even alleen maar ik kom straks terug en dan krijg je lekker te eten van mij! Ik keek hem met kinderlijke ogen aan en ik knik voorzichtig. Hij doet de kooi open en helpt me om eruit te stappen. Dan loopt hij voorzichtig de zaal uit en ik blijf staan met mijn ogen gericht op de langste man die op aarde rondloopt. De man komt langzaam op me afgelopen en gaat op de stoel voor me zitten. Zelfs dan is hij nog bijna net zo lang als ik ben. Zo eindelijk alleen. fluistert hij zachtjes en hij kijkt me diep in me ogen met zijn zwarte gaten. Hij zegt me allemaal dingen te doen zoals rondlopen, me tong uit te steken, me vingers en tenen goed te laten zien en hij raakt ook heel voorzichtig mijn edelstenen aan en hij vraagt me ook om te huilen. Ik schud me hoofd om aan te geven dat ik niet op commando kan huilen. Zeg me is klein blauw wonder, kan jij praten? ik wil eerst knikken maar dan bedenk ik me en schud ik weer me hoofd. Ik zie de man een glimlach op z’n gezicht halen en dan staat hij weer op. Hij kijkt op me neer omdat hij ongeveer 3 of 4 koppen groter is als mij. Is jou nooit verteld dat je niet mag liegen? Ik kijk verlegen en bang naar beneden. Ik zie dat zijn grote, knokige handen me kin vastpakken en me hoofd omhoog haalt en me in zijn grote, zwarte, duistere ogen te kijken. Hij sprak weer tegen me. Zijn stem klonk laag en schor als die van een kikker maar zijn lippen leken nauwelijks te bewegen. Word jij hier goed behandeld? Ben jij hier gelukkig? Ik keek hem aan en ik knikte me hoofd. Het leek alsof hij me geërgerd aan en hij vroeg. Zou je niet eens naar buiten willen. De wijde wereld zien en vrienden maken? Mensen zoals jij? Ik kan je die kans geven. Ik heb een circus waar meerdere freaks wonen waaronder ik. We zullen je daar met respect behandelen en je niet in kooien stoppen. Ga je met me mee of blijf je hier?