4O.

Roselyn Valentina Patterson

Een uur later stond ik met Pattie en Justin op het vliegveld die ons naar Canada zou brengen. Daar woonde namelijk de vader van Justin. Het duurde nog een half uur voor we het vliegtuig in kon dus die tijd moesten we nog zien te doden. ‘Nou, wie heeft er honger?’ vroeg Pattie met de bedoeling ons – en vooral Justin – wat op te vrolijken omdat ze heus wel merkte dat Justin en ik nou niet echt bepaald spraakzaam naar elkaar toe waren. Justin mompelde iets onverstaanbaars terwijl ik Pattie even vriendelijk aankeek en knikte. ‘Ja, best wel eigenlijk.’ Pattie glimlachte even en we liepen naar de McDonalds. Ik kon aan Pattie merken dat ze heel erg haar best deed om Justin een beetje aan het praten te krijgen en hem een beetje gerust te stellen maar het lukte niet bepaald. Justin praatte amper en staarde alleen maar een beetje treurig voor zich uit. Ik had echt superveel medelijden met hem. Zijn vader was hartstikke belangrijk voor hem. We bestelden ons eten en namen plaats aan een tafeltje bij het raam zodat we naar buiten konden kijken, naar de mensen die voorbij liepen. Toen ik na een kwartier mijn eten op had, had Justin zijn eten nog niet eens aangeraakt. ‘Justin, schiet je een beetje op? Over een kwartier moeten we naar het vliegtuig.’ Zei Pattie. Justin antwoordde niet. Vijf minuten later had hij nog steeds geen hap genomen. ‘Kom op Justin. Eet even wat.’ Zei Pattie nog een keer. Weer reageerde Justin niet en ik zag aan Pattie dat ze er wel een beetje verdrietig van werd. Pattie deed zo haar best om Justin een beetje op te beuren en te steunen maar hij zei nog niet eens wat. Pattie keek me een beetje hopeloos aan en schudde toen haar hoofd. ‘Justin, als je niet meer hoeft, laat het dan staan, maar zeg in ieder geval wat je denkt.’ Zei ik toen maar. Justin hief voor het eerst sinds tijden zijn hoofd op en keek me met een woedende blik in de ogen aan. ‘Weet je wat ik denk? Weet je dat?’ begon hij op fluistertoon. Ik schudde zachtjes m’n hoofd, wachtend op wat nu ging komen. ‘Ik denk dat jij een egoïstisch kind bent dat alleen maar aan jezelf en je eigen probleempjes denkt en net doet alsof het je heel veel kan schelen dat mijn vader in het ziekenhuis ligt maar ondertussen alleen maar aardig doet zodat ik misschien ook weer aardig tegen jou ga doen. Nou vergeet het.’ Boos stond hij op en beende toen de McDonalds uit terwijl hij mij en Pattie verbaasd achterliet. Pattie keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘Sorry, Justin is echt niet zichzelf vandaag.’ ‘Het is niet zijn schuld.’ Zei ik. Pattie schudde haar hoofd en streek met haar hand door haar haar. ‘Wat bezielt hem toch?’ mompelde ze nog even in zichzelf. Ik beet even op m’n lip. Moest ik het vertellen? Over wat er gebeurd was tussen Justin en mij. Aan de ene kant zou het dat wel een stuk gemakkelijker maken als Pattie wist waarom Justin zo bot deed maar aan de andere kant, ik was bang dat als Pattie hoorde wat er gebeurd was heel erg boos op mij zou worden. Pattie haalde me uit m’n gedachten door op te staan. ‘Kom je? Het vliegtuig vertrekt zo. Justin staat daar al.’ Ze knikte in de richting en daar zag ik inderdaad Justin staan. Hij keek ver voor zich uit en het zonlicht scheen precies in zijn ogen waardoor hij zijn ogen een beetje dicht had geknepen. Een prettig gevoel borrelde omhoog en op dat moment was ik er even zeker van dat het allemaal wel weer goed zou komen. Alleen toen ik even later naast Justin in het vliegtuig zat en hij me nog steeds negeerde zakte dat gevoel weer weg. Justin was echt boos op mij. En dat zou nog niet zo snel overgaan.