OO2

Susan Ann Brooks

‘Ik heb geen ouders.’ Mompel ik terwijl ik aan het draadje begin te plukken.
Ze kijkt me meteen bezorgd aan. ‘Oh, sorry… dat wist ik niet. Maar staat er dan niemand voor jou?’
Ik schud mijn hoofd, maar kijk haar nog steeds niet aan. Er valt een ongemakkelijke stilte die nog steeds niet verbroken is als de trein vertrekt van perron 9¾.
‘In welke afdeling wil jij komen?’
Ik kijk verbaasd op als Severus de stilte doorbreekt. ‘Ik weet het niet. Het maakt me ook niet zoveel uit, als het maar bij me past. En jij?’
‘Ik hoop dat ik in Zwadderich kom, net als mijn moeder vroeger.’
‘Ik weet het niet…’ Zegt Lily als ik haar nieuwsgierig aankijk.
‘Zeg, Lil…’ Ik lach even als ze me weer boos aankijkt. ‘Als je te lui bent om Susan te zeggen, waarom noem je hem dan wel Severus?’ Vraag ik terwijl ik naar Severus knik, die me een beetje geschrokken aankijkt.
Haar ogen worden groter en ze lacht terwijl ze enthousiast in haar handen klapt. ‘Jaaaaa, we gaan een bijnaam verzinnen!’
Severus, die eerst geamuseerd naar de overenthousiaste Lily keek, kijkt nu een beetje chagrijnig naar de lege plaats naast mij op het bankje. Die wil overduidelijk geen bijnaam. Wat ons alleen maar enthousiaster maakt om een zo vaag mogelijke bijnaam voor hem te verzinnen.
‘Sever!’ Roept Lily meteen.
‘Nee, dat is niet leuk genoeg.’ Antwoord ik en Lily zakt weer terug in het bankje
‘Rus!’ Roep ik dan, waarop Severus me boos aankijkt.
‘Ik ben geen rus.’ Zegt hij chagrijnig en begint weer naar de bank te staren.
‘Veer!’ Roept Lily meteen.
‘En ik ben al helemaal geen veer!’ Roept Severus, hij klinkt boos.
Lily kijkt hem schijnheilig aan. Severus zucht en laat zijn hoofd op zijn handen rusten.
‘Zijn we er al bijna?’ Mompelt hij. ‘Ik ga me even omkleden.’ Zegt hij, en met die woorden loopt hij de coupé uit.