~053~

Fred Weasley

George en ik hebben net een brief geschreven aan Mary waarin we vertellen hoe erg we haar wel niet missen. Het was meer grappig bedoeld, maar voor mij is het ook serieus. Ik ken haar nog niet zo heel lang, maar ze betekent nu al heel veel voor me. Zoiets heb ik nog nooit voor iemand gevoeld, ik denk dat ik nooit eerder echt verliefd ben geweest.
‘Ik ga even een brief schrijven aan Anne.’ zegt George, die waarschijnlijk ziet dat ik liever even alleen wil zijn. Hij loopt onze kamer uit en ik laat me achterover op mijn bed vallen. Maar waarom gaat het altijd mis als ik iets met haar probeer af te spreken? Waarom gaat alles altijd mis? Misschien moet ik zelf ook een brief schrijven aan Mary.

Mijn moeder roept mijn naam van beneden.
‘Wat.’ roep ik terug, het klinkt gemener dan bedoeld.
‘Wil je me even helpen?’
Ik zucht en sta op, afleiding is goed. Als ik beneden kom, zie ik dat er niemand is. Mijn moeder staat aan het aanrecht.
‘Waar is iedereen?’
‘Zwerkbal.’
Waarom moet ik nou weer helpen?
‘Oh.’ zeg ik, een beetje teleurgesteld dat ze mij niet gevraagd hebben.
‘Kom even zitten. Wat is er aan de hand? Je bent de hele tijd zo afgeleid en geïrriteerd.’
Ik plof op een stoel en laat mijn hoofd op mijn handen rusten. Ik kijk mijn moeder aan. ‘Het is gewoon… Nou, ik…’ Ik kom niet uit mijn woorden en kijk mijn moeder hulpeloos aan. Vervolgens kijk ik naar een punt op de tafel en begin met mijn handen te friemelen (wat een raar woord eigenlijk…). ‘Ik ben verliefd.’ mompel ik dan.
Mijn moeders gezicht klaart meteen op en ze staat op om me vervolgens bijna te vermoorden in een omhelzing. Ze komt naast me zitten. ‘Ik was zo ongerust. Je hebt het wel zwaar te pakken, he?’