36.

Roselyn Valentina Patterson

'M-maar... hoe..?' Ik keek hem nog steeds ongelovig aan. 'Hoe kun jij zoiets uit je hoofd rekenen? Dan moet je echt serieus een hele rekenmachine in je hoofd hebben.' Justin begon te grijnzen. 'Jaaaaa, ik ben gewoon hartstikke slim. Dat zei ik toch.' Ik fronste m'n wenkbrauwen en keek hem spottend aan. 'Ja vast. Maar even serieus... Hoe kon je dat antwoord weten?' Justin lachte even. 'Gewoon, een som bedenken op voorbedachte rade, hem dan uitrekenen en de uitkomst dan onthouden.' Ik schudde m'n hoofd. 'Dat is punt één gewoon hartstikke oneerlijk en punt twee, waarom zou je een som van te voren bedenken en uit je hoofd leren? Dan ben je toch ook wel heel erg triest bezig.' Justin haalde z'n schouders op. 'Dan weet ik in ieder geval zeker dat ik nooit een weddenschap ga verliezen. Ik ben gewoon slimmer dan jou dat ik zulke dingen kan verzinnen. Dat kun jij niet zeggen hè. JE BENT GEWOON JALOERS OP MIJ. HAH.' Pff. Jaloers. Ik was dus echt niet jaloers op hem. Ik schudde m'n hoofd. 'Never nooit dat ik jaloers op jou ga zijn.' 'Oké, gelukkig. Want nu wij samen iets hebben kun je niet jaloers op mij zijn. Dat hoort niet bij vriendje en vriendinnetje.' Hij grijnsde en wiebelde even met z'n wenkbrauwen. Ik zuchtte. 'Mag ik het nu alweer uitmaken dan? Want als het antwoord ja is maak ik het bij deze al weer uit.' Justin schudde meteen z'n hoofd. 'Nope, dat mag niet. Je bent nu gewoon mijn vriendin. Punt uit.' Ik ging met mijn rug tegen de muur aanzitten en sloeg mijn armen voor mijn gezicht. 'Ik ga echt nooit meer met jou wedden, weet je dat. Dat is alleen maar negatief voor mij. Jij wint altijd.' jammerde ik. 'Ik ben gewoon de beste!' Justin keek me trots aan en sloeg even met zijn vuisten op zijn borst. Oké, ik gaf het op. Justin was en zou ook gewoon voor eeuwig egoïstisch blijven. 'Ja Justin. Je bent geweldig. Je hebt helemaal gelijk. En zou je dan nu uit m'n kamer kunnen verdwijnen? Ik heb tijd voor mezelf nodig.' Justin trok z'n wenkbrauwen op. 'Dat klinkt wel heel depressief. Vind je het zo erg dat we nu iets hebben samen?' Ik knikte. 'JA.' Justin grijnsde en kwam dichter bij mij zitten. 'En waarom vind je het zo erg dan dat we nu samen iets hebben?' Hij keek me recht in de ogen en stopte een plukje haar achter m'n oren. Ik haalde m'n schouders op en keek de andere kant op. Die ogen van hem werden nog een keer m'n dood. Ze waren echt serieus prachtig. 'Zeg het dan.' fluisterde hij in m'n oor en hij glimlachte even lief. Ik voelde m'n hart steeds sneller kloppen en ik was echt bang dat Justin het zou horen. 'Nou?' Justin's gezicht was nu wel eng dichtbij en als ik ook nog maar één milimeter naar voren zou buigen, zouden mijn lippen de zijne al raken. Ik bleef stokstijf zitten en keek hem in zijn glinsterende bruine ogen. 'Ik weet niet.' bracht ik uit terwijl ik met m'n vingers aan het bed aan het plukken was. Justin begon te lachen en boog zich van me af. Opgelucht zuchtte ik.'Goeie reden. Die had ik nog niet gehoord.' lachte hij. Ik glimlachte ook even flauwtjes en telde de bloemetjes op mijn dekbed. 'Wat is er? Wat ben je opeens stil?' vroeg Justin na een tijdje. Ik stopte met tellen en keek hem aan. OMG, die ogen die ogen die ogen. Ik werd gek. Toen Justin ook nog begon te glimlachen hield ik het niet meer. 'Justin?' vroeg ik. 'Rose?' zei Justin. 'Ik moet echt even heel dringend iets doen. Mag dat?' Ik keek hem met een neutraal gezicht aan. 'Euh.. ja hoor? Wat moet je doen dan?' Ik boog me naar Justin toe en drukte toen snel mijn lippen op de zijne zodat hij me niet nog kon tegenhouden. Ik merkte hoe Justin eerst even schrok van mijn onverwachte actie maar toen snel genoeg besefte wat er gebeurde en me terugzoende. Een bom van vlinders ontplofte in m'n buik. Oké, volgens mij was het wel duidelijk. Justin was de jongen waar ik echt van hield. En niet Jus.

haha, beetje vaag dat rose het eerst wil uitmaken en hem dan opeens gaat zoenen, maar ze is dus wel verliefd op biebs maar ze wil het eigenlijk niet weten ofzo, snapje