Every single child is a true miracle. 13*

‘Wat erg...’ mompelde Naomy. Toen ik terugkwam zag ik haar in de tuin staan te wachten, omdat ze zich zorgen had gemaakt door mijn late komst. Ik had haar natuurlijk alles verteld van die avond en het had kennelijk een grote indruk op haar gemaakt want ze was helemaal over haar toeren van bezorgdheid over Johnny.
‘Ja, inderdaad. Ik kan me niet voorstellen wat voor een ouder zijn eigen kind voor zijn lot kan hebben overgelaten.’
Ik was zo ongelooflijk ontzet. Ik kon me niet voorstellen hoe je elk ander kind kan achterlaten of het nu van jou is of niet. Ik zou vreselijk veel van mijn eigen kind houden, dat wist ik, maar ik zou zonder moeilijkheden van een andermans kind gehouden kunnen hebben. Kinderen zijn een zegen, een geschenk van God, een klein, wondermooi wezentje waar je gewoon van moet houden van wie het ook mag zijn.
Zelfs het kind van de werelds grootste vijand is een ware engel waar je met heel je hart van moet houden. Het was onvoorstelbaar om een kind te kunnen haten, hoe kwaadaardig en sluw het ook mocht zijn. Een kind moet in een paradijs leven, genaamd Jeugd, dat altijd de bedoeling heeft vreugdevol, aangenaam en leerzaam te zijn en alles behalve hard, gevaarlijk en pijnlijk.
Daarom zie ik abortus als teken van liefde die een jonge vrouw die nog niet met beide voeten op de grond staat, die dus simpelweg onstabiel door het leven gaat, aan haar kind toont alsof ze zegt: ‘Later, als ik jou de beste jeugd kan schenken dat ik in staat ben te schenken, zal je komen. Ik wil niet dat je lijdt vanwege mijn onbesluiteloosheid en onrijpheid.’
Ik vind het gewoonweg behoorlijk dom, hartstikke ondoordacht, vreselijk stompzinnig en achterlijk, onkundig, onnadenkend, kleingeestig en verstandeloos dat abortus door de ogen van velen als moord gezien wordt.
Voor je er maar aan denkt om zo lichtzinnig een vrouw van moord te beschuldigen op haar ongeboren kind, stel jezelf eerst voor op haar plaats.
Stel je voor hoe je op het toestel bij de dokter live vanuit je baarmoeder naar de opnames van je groeiende, ongeboren, onvoorstelbaar klein kindje kijkt. Je bent getuige van zijn hartslag. Zo regelmatig en onschuldig als het is. Jouw eigen kindje, jouw eigen bloed. Je voelt hoe ongecontroleerd en onophoudbaar de tranen langs je wangen omlaag glijden terwijl je op de tafel ligt naar het scherm te kijken waar jouw eigen meesterwerkje trots en fier op te zien is.
Het is een uniek gevoel van vreugde, ongeloof, onvoorstelbaar veel liefde en trots allemaal samen gemengd in het lekkerste parfum dat ooit bestaan heeft: De zuigelingengeur.
Het zachte mengsel van het meest verse melk, de lekkerste caramel en het zachte geur van het schapenvacht natuurlijk verwarmd door het lichaam dat het om zich heen heeft gehad in koude en moeilijke tijden.
Dat is meer, veel meer dan verwachtingen laten blijken.
Met al dit aangevuld door je wereldgrote gesteldheid op het kindje dat nog niet eens geboren is moet je het vreselijk pijnlijke proef doorstaan voor het welzijn van dit kind.
Want geen moeder wilt dat haar kind genoodzaakt zal worden een moeilijke jeugd te moeten doorstaan en daarom vindt ze het nodig om een abortus te plegen voor het welzijn van haar kind. Enkel daarvoor.
Het is geen moord, het is een levensmoeilijk besluit om het lijden van je kind te voorkomen.
Je laat het kindje weghalen. Je houdt er een onheelbaar, ongeneeslijk, en een, voor de buitenstaanders onzichtbaar, pijnlijk litteken aan over, maar diep in je binnenste weet je toch dat je de juiste keuze hebt gemaakt, hoe pijnlijk die ook mocht zijn, en dat je later de kans krijgt het recht stellen door op een gewenst moment het kind met open armen te ontvangen in je stabiel en vrolijk huishouden, er helemaal klaar voor en opgewassen tegen de moeilijkheden die een kind met zich meebrengt eens hij geboren is.
Maar het vreugde van een ongelooflijk wonderwaardig klein mensje op de wereld gezet te hebben, voor hem nog vol geheimen en nieuwe ontdekkingen, maakt je alle moeilijkheden vergeten en kan je ineens heel de wereld aan.
Door een klein wondertje.
Dat is wanneer een kind geboren moet worden.
Wanneer de wereld klaar voor hem is.

‘Gaat alles wel goed?’ haalde Naomy me ineens uit mijn gedachten terug op de wereld.
‘Ja hoor.’ Ik deed alsof mijn neus bloedde. ‘Kom, we gaan naar boven.’
‘Oke.’

Wat kunnen mensen toch wreed zijn met hun hooghartige vooroordelen.