Proloog.

De schooldag liep tot zijn einde. Eindelijk.
Ik liep de school uit, naar mijn fiets. Ik stak de sleutel in het slot en stapte op. Net voor ik wilde gaan fietsen werd mijn geroepen.
"Emmalyne!"
Ik draaide me om en zag Lilly aan komen rennen. Lilly Devoy. Mijn beste vriendin.
Ze was bij mijn fiets aan gekomen en haar smaragdgroene ogen keken me nieuwsgierig aan.
"Waar ga jij zo snel naar toe?" vraagt Lilly.
"Naar huis." antwoord ik droogjes.
"Ah, kom op Em. Ga dan met me mee naar huis, anders heb ik weer niks te doen."
Ik zuchtte. "Sorry Lill. Ik... voel me niet lekker."
"Ja, je bent de hele dag al zo afwezig en stil.."
Ik antwoordde niet. Het klopte.
Lilly zuchtte en glimlachte naar me.
"Ga dan maar naar huis. Maar maandag wil ik je weer zien lachen, hè!"
Ik deed een poging tot glimlachen. "Belooft."
Ik fietste naar huis en liet de school en Lilly achter me.
De hele dag voelde ik me al vreemd. Ik kende het gevoel niet, wat me beangstigde. Ik ben stil geweest vandaag. En afwezig zoals Lilly al zei. Ik hoopte dat het thuis beter zou zijn, helaas was het tevergeefs.
Thuis was het gevoel het zelfde, sterker zelfs. Mam vroeg me wat er was en ik antwoordde hetzelfde als ik tegen Lilly had gedaan. Ik vertrok naar mijn kamer en ging muziek luisteren. Zelf muziek hielp me niet. Dan was het toch wel heel erg...
Ik hoorde de muziek maar kon niet luisteren. Mijn gedachten waren vreselijk druk bezig met niks. Er kwamen geen beelden in me op, en mijn gedachten waren praktisch leeg, maar toch vol.
Zo heb ik een aantal uur voor me uit gestaard. Tot ik mam hoorde roepen dat het eten klaar was. Het was vrijdag, dus we aten friet. Ik at een vol bord snel op, zonder het echt te proeven. Ik verzon de smoes dat ik moe was en ging snel weer naar boven. Ik nam een snelle douche en trok mijn pyjama aan, om vervolgens in mijn bed te kruipen. Ik wist dat het pas een uur of acht zou zijn, maar zonder te snappen hoe en waarom, viel ik vrijwel meteen in slaap.

Mijn hoofd bonkte. Alles om me heen was wazig en donker. Ik hoorde een vreemd, heel erg luid en hoog gepiep. Het deed zeer aan mijn oren.. Ik wilde mijn handen over mijn oren leggen maar mij handen leken niet te kunnen bewegen. Ze leken bevroren. Mijn ogen voelde maar half open te staan. Ik knipperde wild met mijn ogen en keek om me heen. Maar slechts mijn ogen konden bewegen, mijn nek werkte niet mee. Nu ik dat merkte probeerde ik de rest van mijn lichaam te bewegen - ook dat lukte niet. Wat was er in godsnaam aan de hand? Droomde ik dit nou? Of was dit echt..?
Om me heen zag ik niks - voor zover ik om me heen kon kijken met slechts mijn ogen. De pieptoon werd hoger en luider en mijn oren begonnen te brandden. Mijn hoofd begon heftiger te bonken en ik wilde schreeuwen van de pijn toen ik besefte dat ik geen geluid uit mijn keel kon krijgen. De angst sloeg toe en ik raakte in paniek.
Uit het niets verscheen voor me een gigantisch beeld. Het was wazig, maar het was zwart.
Langzaam maar zeker verscherpte mijn beeld en zag ik het.
Het was een roos.
Een schitterende, oogverblindend mooie, gigantische, gitzwarte roos.