~037~

Mary Brooks

Net als hij los wil barsten, gaat de deur open. Als ik me omdraai zie ik Lupos staan. Hij kijkt ons even verbaasd aan. ‘Ah, Lupos. Jou moest ik net hebben.’ zegt Sneep. Hij grist het perkament van tafel en geeft het aan Lupos. ‘Dit zit overduidelijk vol duistere magie. Dat is toch jouw vakgebied. Hoe zou ze hieraan gekomen zijn?’ Lupos fronst.’ Duistere magie? Dit lijkt me meer iets dat je in de fopwinkel kan kopen.’ Ik begin hevig te knikken. ‘De fopwinkel. Denk je dat je zoiets in een fopwinkel kan kopen?’ Sneep richt zich nu woedend op Lupos en staat met zijn rug naar mij toe. Ik overweeg even om snel weg te gaan, maar daarmee kom ik waarschijnlijk alleen nog maar meer in de problemen. ‘Mary, ken jij iemand die Wormstaart, Gaffel, Maanling of Sluipvoet heet?’ Ik schud snel van nee. ‘Zie je wel, niks aan de hand. Ik handel dit verder wel af.’ Hij richt zich dan op mij. ‘Meekomen.’ Kunnen ze dat nou echt niet wat aardiger vragen? Maar aangezien alles beter is dan hier blijven met een woedende Sneep, loop ik snel achter Lupos aan. Als we in zijn kantoor aankomen, zucht ik opgelucht. ‘Professor-’ ‘Hoe kom je hieraan?’ ‘Gewoon, uit de fopwinkel. Zoals u al zei.’ probeer ik. ‘Ik weet toevallig dat deze kaart jaren geleden in beslag is genomen door Vilder. Ik ben bang dat ik wat punten van Griffoendor af moet trekken.’ Ik kijk hem verbaasd aan. Hoe weet hij van Vilder? ‘Maar Sneep heeft al vijftig punten afgetrokken!’ Hij kijkt me even aan. ‘Veel te veel natuurlijk.’mompelt hij. ‘Dertig punten erbij omdat je de kaart eerlijk komt inleveren.’ ‘Maar ik-’ Ik kan niet geloven dat je hem niet eerder hebt ingeleverd. Als Zwarts hieraan komt dan-’ ‘U heeft toch samen met Zwarts op school gezeten?’ onderbreek ik hem. Hij kijkt me even verbaasd aan en kijkt dan naar de kaart. ‘En met mijn moeder, Susan Brooks?’ ‘Susie herinner ik me nog wel, je lijkt op haar, alleen je ogen… Sirius was altij-’ Hij valt stil en kijkt me een beetje geschrokken aan. ‘Kom, terug naar de leerlingenkamer. Je hoort allang in bed te liggen.’ zegt hij dan streng. Zwijgend lopen we terug naar de leerlingenkamer. ‘Professor?’ vraag ik als we er bijna zijn. ‘Mijn- ik bedoel Sirius Zwarts heeft Peter Pippeling toch vermoord?’ Ik hoop dat hij mijn verspreking niet heeft opgemerkt. ‘Ja, hoezo?’ ‘O, gewoon. Weltrusten.’ Ik loop door naar de ingang van de leerlingenkamer, waar de Dikke Dame niet meer hangt. Er hangt nu een schilderij van een mislukte ridder op een dikke pony – nou ja, op… Hij rent er meestal achteraan in een poging erop te kunnen klimmen, maar dat lukt niet zo goed.
Ik kruip weer in bed en denk na over mijn ontdekking, Zwarts zit in het Krijsende Krot.