115. But it's over now.

De rest van de cast, ga maar bezig met het script en jullie scènes doornemen, dan ga ik het monoloog nog een paar keer over doen met onze Divine, maar nu wat dramatischer.” Herstelde Géandro zich. Dat was precies wat jullie deden, het overdoen en nog eens overdoen. Dramatischer en dramatischer… Op een gegeven moment moest je het zó ontzettend overdreven doen van Géandro, dat je bijna huilend op de grond belandde. “Mag ik even pauze?” Vroeg je, terwijl je de zweetdruppeltjes van je voorhoofd veegde. “Ik ben kapot van dat dramatisch doen.” Zuchtte je. Maar Géandro kende geen genade en lachte zijn inmiddels bekende geniepige lachje. “De showbusiness kent geen pauzes. Het is keihard werken. Dus geen tussenstop, Divine.” Hij zei dat laatste met zó ontzettend veel haat, dat je zin kreeg hem eens de huid vol te schelden. In plaats daarvan beet je op je lip en hield je je in. “Nog drie keer.” Zei Géandro met zijn neus in de lucht. “En wat dramatischer graag.” Men oh men, wat haatte je deze man.

Je stond op en rekte je even uit. Je had een ontzettend zere rug gekregen van dat gestress met dat overdreven monoloog. Nadat je het nog drie keer had uitgevoerd moest je het nog eens doen voor de groep, maar nu op de dramatische Géandro-manier. Het ging niet best, althans, volgens Géandro. Het drama in dit stukje film maakte het geheel er niet geloofwaardiger op. Met een zucht ging je zitten naast Jaer, Taylor bewust op een grote afstand van je houdend. Natuurlijk, je wilde niets liever dan even bij Taylor op schoot kruipen zodat hij je kon troosten, maar dat had zo zijn consequenties. Maar je wilde koste wat het kost hier op de set blijven en de film afmaken. Je piekerde er niet over weggestuurd te worden, dat pleziertje gunde je Géandro gewoon niet.
Je was wel erg blij toen Géandro een seintje gaf dat de repetities voor vandaag weer waren afgelopen. Hij vertelde nadrukkelijk dat jullie zometeen even langs de balie bij de ingang moesten gaan, om een schema te halen voor de komende repetities en de filmopnames zelf. Toen je door de deur van de theaterzaal was gekomen viel er een grote last van je schouders af. Taylor kon weer gewoon bij je komen, zonder dat Géandro er raar over ging doen. Hij had hier immers niets meer over jullie te zeggen, buiten de theaterzaal, Géandro’s terrein. “Lievie.” Je voelde Taylors adem toen hij in je oor fluisterde. Je draaide je hoofd en gaf hem een kus. “Dit was afschuwelijk.” Zei Taylor, terwijl hij naast je kwam staan. “Ik voel diepe afkeer voor hem, diep vanuit mijn hart.” Zei hij serieus. Het klonk waarschijnlijk een beetje lachwekkend voor omstanders, maar je zag dat hij het wel echt meende. En dat begreep je erg goed.