~035~

Mary Brooks

Anderhalve week later

Het is één uur ’s nachts, ik lig in mijn bed maar kan niet in slaap komen. Morgen is mijn date met Fred, en ik alleen nog maar daaraan denken. Oké, ga ergens anders aan denken. School bijvoorbeeld, dan val je zo in slaap. School kost me absoluut geen moeite, omdat mijn moeder me eigenlijk alles al heeft geleerd. Ik ben zelfs een faunaat, net als mijn ouders. Mijn moeder kon in een witte kat veranderen en mijn vader in een zwarte hond. Ikzelf verander ook in een hond, een witte. Een zwarte hond… net zoals in… Ik schiet overeind. Hij zit in het Krijsende Krot! Snel pak ik uit het kastje de Sluipwegwijzer. Ik zie dat er onder de Beukwilg ook een geheime gang zit. Ik ga weer liggen en kijk nog even naar de kaart. Er is bijna niemand in de gang, één stipje valt om omdat het snel door de gang rent, Peter Pippeling…
Ik spring uit mijn bed en doe wat gemakkelijke kleding aan, ik ga écht niet in mijn pyjama door het kasteel lopen. Zachtjes loop ik naar de deur, zonder iemand wakker te maken. ‘Lumos.’ mompel ik. Ik loop snel de leerlingenkamer uit en volg het stipje. Als ik het stipje bijna heb ingehaald, blijft hij ineens stil staan. Ik blijf ook stil staan en hoop dat hij me niet gehoord heeft. Ik kijk voorzichtig het hoekje om, maar zie niemand. Als ik weer op de kaart kijk, zie ik dat Pippeling hier toch echt moet staan. Ik loop voorzichtig wat verder de gang in, nog steeds niemand. Dan hoor ik dat achter me iemand aan komt lopen. Snel kijk ik op de kaart. Shit. Sneep.
‘Nox.’ (Ik: Ja?) Als het licht van mijn toverstok is gedoofd, tik ik op de kaart om de streepjes te laten verdwijnen. Ik probeer nog weg te sluipen, maar Sneep komt al de hoek om en ziet me staan in het zwakke schijnsel van zijn toverstok.