OO4.

‘Duss..’ begon ik en ik keek hem met een kleine glimlach aan. ‘Ryan waz het toch?’ vroeg ik ontwetend en ik beet op mijn lip. Ik hoopte, om op deze manier te praten, Ryan me niet zou herkennen. Maar tevergeefs, hij had me door. ‘Doe niet zo onnozel Celeste. Ik weet donders goed dat je me kent.’ Zijn stem klonk erg boos en gefrustreerd maar ergens hoorde ik iets van hoop, blijheid en geluk. Ik scheurde mijn blik van de grond weg en keek in zijn ogen. Zijn wenkbrauwen waren samengetrokken waardoor zijn gezicht gelijk een geïrriteerd een boos aanzicht kreeg, alleen keek ik er zo door heen. Zijn ogen schitterden zoals ik ze nooit zag. Ze schitterde heviger dan toen ik hem voor de áller eerste keer zag.
Ik werkte nog in een lullig, klein ijswinkeltje en Ryan kwam ijs halen. Ja wat doe je anders in een ijswinkel.. Wafels eten? Ja oké, dat verkochten we ook in die winkel. Maar we raken off the topic. Zachtjes bijt ik op mijn lip en kijk weer weg. Ik kan het niet, ik kan het gewoon niet. Zachtjes hoorde ik hoe Ryan kuchte en naar me toe slofte. ‘Celest?’ begon hij en hij tilde mijn hoofd omhoog.
‘Celeste please. Speak to me.’ Hij zag er gebroken uit, zijn boze frons was van zijn voorhoofd weg en had plaats gemaakt voor een vermoeide en bezorgde blik. ‘Waarom heb je niet gebeld, ben je niet langsgekomen. WAAROM Celeste, waarom heb je in hemelsnaam geen contact gezocht?’ Zacht voel ik hoe Ryan dichter bij me komt staan en zijn handen rond mijn gezicht legt. ‘Weetje wel hoe lang ik dacht dat je… Dat je.. Dat je dood was.’ Zachtjes beginnen de handen van Ryan te trillen en kijk dan in zijn ogen, die zich langzaam met water voelen.
‘Ik.. Ik..’ begin ik langzaam te praten maar ik staakte mijn zin, het lukt niet. Ik kan geen redelijke verklaring afleggen. Zachtjes voel ik hoe Ryan zijn grote hoofd, ja dat heeft hij echt. Vergelijk het maar met dat van Justin. Ryan’s hoofd is echt huge vergeleken met die van Justin of Chaz – tegen mijn voorhoofd “legt” en beiden sluiten we onze ogen. Stil staan we daar en langzaam druppelen er wat herinneringen van vroeger binnen…

Na dat de kisten naar buiten zijn getild, door twaalf man met hoge hoeden. Dat wou ik graag – loop ik langzaam hand in hand met Ryan achter de stoet aan. Eerst de kisten, dan mijn opa en oma. De broers en zussen en dan kom ik, samen met Ryan. Achter mij lopen Chaz en zijn ouders en Ryan’s ouders. Het grint knerpt onder mijn voeten en ik voel hoe een zachte lentebries met mijn haren speelt. Normaliter zou ik het leuk vinden, zou ik er om lachen en allerlei bloemen plukken om die één voor één in mijn of Ryan’s haar te prikken. Maar nu niet, nu heb ik nergens zin in. Het enige waar ik zin in heb is dat ik wakker word in mijn ouders armen en die sussende woordjes tegen mij mompelen. Dat het allemaal een nachtmerrie is en dat ik maar lekker moet gaan slapen. Schokkend haal ik adem en ik voel hoe Ryan mijn hand los laat en zijn arm om mijn middel heen legt. Snel kijk ik hem aan en krijg een bemoedigende blik terug. Hij houd van me, dat zie je zo en ja. Ja ik hou ook van hem, met heel mijn hart maar toch. Ik moet hem achterlaten. Ik kan het gewoon niet aanzien hoe ik hem meesleur het diepe, donkere gat in. De blije Ryan is weg en heeft plaats gemaakt voor een jongen die té veel medelij heeft met zijn weesvriendinnetje. Oké, het is fijn dat hij medelij heeft. Maar dit wordt me gewoon te veel. Volgende week ben ik weg. Ik had het al helemaal uitgestippeld. Ik ga met het vliegtuig naar Los Angeles, ga in een of ander weeshuis en hoop dan dat ik word geadopteerd door een lieve, gezonde en zorgzame familie. That’s all what matters. De mannen met de kisten staan stil, net zoals mijn grootouders, mijn tantes en mijn ooms. Zonder er echt bij na te denken ruk ik me los van Ryan en loop snel naar mijn ouders. Mijn dode, koude ouders…

Ik voel hoe de zachte, maar toch ruwe, duim van Ryan over mijn wangen en onder mijn ogen gaat en merk nu pas dat ik aan het huilen ben. Huilen, het voelt zo gek. Zeker als je na een jaar geen enkele taan heb laten vallen. Ja oké, huilen van het lachen maar toch. Dit is anders, dit is.. Kut. Snel knipper ik met mijn ogen om zo de tranen weg te werken. Maar tevergeefs, ze hebben hun eigen leven gestart en beginnen eigenwijs uit mijn traanbuizen te druppelen. ‘Hey, don’t cry. Je weet dat ik daar niet tegen kan.’ Zachtjes voel ik hoe Ryan mijn hoofd los laat en zijn armen om mijn tere lichaam laat glijden. ‘Stil maar, het komt allemaal goed shawty.’ De woorden vulden mijn lege gedachtes en bleef zich maar herhalen, herhalen en nog eens herhalen. Tot ik op een gegeven moment uitbarstte.
‘HOE WEET JIJ DAT NOU? MIJN OUDERS ZIJN WEG RYAN. GONE!’ gilde ik en ik legde mijn handen op mijn gezicht. Ik had me inmiddels uit Ryan’s greep geworsteld en keek hem met betraande ogen aan. ‘Ze komen nooit meer terug Ryan, nooit meer dus zeg NIET dat het goed komt. WANT DAT DOET HET NIET!’ praatte ik verder en ik zag hoe Ryan’s ogen zich met tranen vulden en zo begon schuldgevoel mijn maag te vullen. ‘Sorry, sorry Ryan.’ Mompelde ik en ik plofte neer op het enigste picknick tafeltje. ‘Het is gewoon. Op eens zie ik jou weer en.. en.. en..’ mompel ik en ik barst weer in huilen uit.
Het was gewoon te veel, veelste veel. Het was precies een jaar geleden dat ik Ryan voor het laatst had gezien. Één jaar geleden ging ik weg uit Canada en strandde bij een van de liefste familie van de wereld. En door die familie heb ik Justin ontmoet. Een lang maar erg leuk verhaal.
Ik hoorde een diepe zucht en het tafeltje kraakte zachtjes toen Ryan naast me kwam zitten. ‘Waarom Celeste?’ zei hij ultra zachtjes en ik keek hem aan. ‘Ik kon het niet, ik was bang dat ik nog meer zou breken. Ik wou niet dat ik je depressief maakte, je kapot maakte. Ik vond mezelf té egoistisch om jou de gehele tijd mee te nemen in dat zwarte gat. Snap je dat Ryan? Ik hield gewoon té veel van je..’ De laatste zin zei ik zacht en ik keek naar Ryan. ‘Vergeef je het me?’ vroeg ik en ik zag hoe Ryan op zijn onderlip knabbelde.
Na een paar minuten, voor mij duurde het veelste lang, knikte Ryan zijn hoofd en gaf me een knuffel. Die ik meer dan graag beantwoordde. ‘Ik heb je gemist Celeste, ik heb je zó erg gemist.’