~032~

Mary Brooks

Alle leerlingen worden naar de Grote Zaal gestuurd, onderweg zie ik geen kans om te ontsnappen om mijn vader te gaan zoeken. Had ik nou maar de Sluipwegwijzer bij me, dan wist ik waar hij was. In de Grote Zaal worden we in slaapzakken worden bevolen te gaan slapen. Ik lig tussen Fred en George in, naast George ligt Anne en daarnaast Jennifer en Jack. Ik staar naar het plafond, dat nu een heldere sterrenhemel vertoont. Ik onderdruk de sterke neiging om te gaan lachen. Eindelijk een teken dat ik op het juiste spoor zit. Maar wat als hij nou echt achter Harry aanzit, als hij echt al die moorden heeft gepleegd? Dan heb ik helemaal geen familie meer. ‘Waar denk je aan?’ hoor ik Fred zachtjes naast me. Ik draai naar hem om. ‘Mijn vader.’ zeg ik eerlijk. Hij kijkt me begrijpend aan, pakt mijn hand en vraagt verder niks meer. Fout. Dit is nu mijn familie. Niet een of andere vader die ik niet eens ken. Maar ik kan ook moeilijk boos op hem zijn, hij weet immers niet eens van mijn bestaan af. Als ik iemand dichterbij hoor komen, doe ik net of ik slaap. ‘Geen spoor van Zwarts te bekennen.’ hoor ik iemand fluisteren. Even later hoor ik een paar mensen weglopen. Tevreden val ik in slaap, hij is niet gepakt.

De volgende ochtend ontbijt iedereen meteen en krijgen we de eerste twee uur vrij om ons klaar te maken voor de les. Jennifer en ik kijken elkaar opgelucht aan, geen blokuur toverdranken. Dan wissel ik een blik met Fred en George, en ik weet dat we alledrie hetzelfde denken.