017~

Nia Fabregas

“Mevrouw Fabregas, ik heb goed nieuws voor u.” zei de dokter en hij kwam mijn kamer binnen. Ik stootte Rose aan en wenkte dat er tegen haar gepraat werd. “Ik ben toch geen Fabregas.” Zei Rose lachend. “Zijn jullie echt nog niet getrouwd?” vroeg ik verbaasd. “Nee meneer heeft me nog niet gevraagd.” Zei Rose en ze keek Cesc aan. “Ja nou, ik wilde wachten totdat Nia wakker was.” Zei Cesc zacht. “Rose dit is een soort van huwelijks aanzoek! Hoor je dat!” gilde ik van blijdschap. “Ehm, zou ik even tussendoor mogen?” vroeg de dokter met een glimlach. “Ja natuurlijk.” Zei ik en we richtten alle drie onze aandacht op de dokter. “Zoals ik dus al zei, ik heb goed nieuws. Je mag naar huis, maar je moet wel elke week terug komen voor controles én ik wil dat je oppast met de dingen die je gaat doen.” Zei de dokter. “Sounds good.” Zei ik met een glimlach en ik stapte het bed uit. “Dat is wel heel erg snel, ik wil eerst nog even een test doen als je het niet erg vind.” Zei de dokter lachend. “Moet dat echt?” zuchtte ik en ik keek hem smekend aan. “Ja dat moet echt, anders moet je morgen terug komen en dat wil je ook niet.” Zei hij met een grijns. “Daar heb je gelijk in.” Mompelde ik. Stomme klote testjes altijd.

“Vrij, eindelijk vrij!”Riep ik en ik sprong op de parkeerplaats neer. “Ja en als je niet oppast breek je zo je been en kan je terug naar binnen.” Zei Cesc lachend. “I don’t care.” Zei ik en ik sprong vrolijk verder. Op dat moment voelde ik een paar regendruppels op mijn hoofd. “En weg is mijn goede bui.” Zuchtte ik en ik liep naar de auto toe. Rose en Cesc begonnen keihard te lachen en liepen toen ook naar de auto toe. “Lach niet en doe die auto open.” Mompelde ik. Ineens bedacht ik me dat mijn schriftje nog onder mijn kussen lag. “Wacht, stop. Ik moet terug, ik ben wat vergeten!” Riep ik en ik rende snel terug het ziekenhuis in. Ja dat schriftje kan ik natuurlijk niet vergeten!