~030~

Fred Weasley

‘… en toen zei ze dus ja.’ vertelt George helemaal hyper. Dan kijkt hij me teleurgesteld aan. ‘Luister je wel?’ ‘Jaja, gefeliciteerd broertje.’ zeg ik en glimlach zwakjes naar hem. ‘Hoe zit het nou met jou en Mary?’ raadt hij mijn gedachten. ‘Weet ik niet, ik wil haar wel mee uit vragen maar…’ ‘Niks maar, gewoon doen.’ zegt hij. ‘Dat zei zij ook tegen mij.’ Ik kijk hem twijfelend aan. ‘Ja, maar-’ ‘Wat zei ik nou? Hup! Opschieten het is al bijna vier uur. Ga langs het meer lopen ofzo, het is mooi weer.’ Hij duwt me bijna van het bed af dus Ik sta maar op en sjok in gedachten verzonken naar de bibliotheek, waar ik om vier uur met haar heb afgesproken.
Ik ga aan een tafeltje zitten en leg mijn hoofd op mijn armen. George heeft gelijk, ik moet het gewoon doen. ‘Dit is een bibliotheek, geen slaapzaal. Als je wilt slapen ga je dus maar ergens anders heen.’ hoor ik opeens de strenge stem van de bibliothecaresse. Ik zucht en ga rechtop zitten. Ze blijft staan en ik sla dus mijn boek maar open. Dan loopt ze eindelijk weg en leg ik mijn hoofd weer neer, op mijn boek dit keer. Na een tijdje kijk ik even op de klok, kwart over vier. Ik leg mijn hoofd weer neer. Misschien is ze de afspraak gewoon vergeten. Of misschien houdt Anne haar bezig, die is natuurlijk heel blij. ‘Dit is nu, vijfentwintig minuten later, nog steeds geen slaapzaal, Wemel.’ hoor ik dan de bibliothecaresse weer. Hoe weet zij mijn naam nou weer? Ik kom hier nooit. ‘Het zijn hele kleine lettertjes. Ik moest even wat dichterbij gaan zitten om ze te kunnen lezen.’ zeg ik, maar ze blijft me streng aankijken. Zuchtend pak ik mijn spullen en loop de bibliotheek uit, waar Mary net aan komt rennen. ‘Hehe, ik stond net op het punt om weg te gaan.’ zeg ik. ‘Sorrysorrysorrysorrysorrysorry!’ ‘Jaja, kom nou maar.’ lach ik snel als ze weer wil beginnen met excuses maken. We lopen de bibliotheek binnen en de bibliothecaresse kijkt me streng aan. Snel ga ik braaf aan het werk.

Na een half uurtje stel ik voor om naar buiten te gaan. Zwijgend lopen we langs het meer. Ik probeer een manier te bedenken om het te vragen. Ik pak haar hand vast en ze kijkt me aan. ‘Mary’ begin ik dan maar. ‘Je bent echt het leukste meisje dat ik ken… Wil je een keer met me uit?’ Ik voel dat ik rood wordt en kijk snel naar mijn schoenen. Nee, natuurlijk niet. Dacht je dat nou echt? Zegt ze in mijn hoofd, maar in werkelijkheid heeft ze nog niks gezegd. Ik kijk haar aan en laat haar hand los. ‘Het hoeft niet, het was ook- ’ ‘Natuurlijk wil ik met je uit, gek.’ ze geeft me een knuffel en pakt mijn hand weer. Samen lopen we terug naar het kasteel.

Reacties?
Kudos?
Iets anders?