~029~

Angela Day

Ik weet niet wat er met me is, maar ik voel me anders. Net een Zwadderaar. Hoe kan ik nou zo stom zijn? Op momenten als deze besef ik dat ik nooit echt bij Griffoendor gehoord heb. En ik weet niet of ik daar blij mee ben of juist niet. Eigenlijk zou ik naar Azkaban moeten, maar omdat ik minderjarig ben, niemand geraakt heb en Mary en Perkamentus het niet nodig vonden, hoeft dat niet. Ik word wel van Zweinstein gestuurd. Mijn enige echte thuis. Maar het is de enige manier waarop mijn ouders me ooit zullen accepteren, als het mijn vrienden toch niks meer kan schelen.

Een paar weken later.

Mary Brooks

‘Het is officieel.’ zegt Anne. ‘Wat is officieel?’ vraag ik een beetje sloom, voordat ze antwoordt weet ik al waar het over gaat. ‘Gister heeft George me verkering gevraagd.’Jennifer en ik verstikken haar meteen gillend in een omhelzing. ‘Nu alleen jij nog.’ zegt Jennifer tegen mij. Ik glimlach, tussen mij en Fred is verder niks meer gebeurd. Over Fred gesproken – of gedacht eigenlijk – ‘Hoe laat is het?’ ‘Ehm.. kwart over vier, hoezo?’ ‘Ik had om vier uur met Fred in de bibliotheek afgesproken om aan ons werkstuk voor astronomie te werken.’ zeg ik terwijl ik haastig wat spullen van mijn bureau pak en in mijn tas doe. Ja, we hebben veel meer ruimte nu Angela van school gestuurd is, Anne heeft ons verteld dat Angela een dooddoener is geworden. Het was moeilijk om te geloven voor Jennifer en Anne, ze was een hele goede vriendin. Maar ze waren vooral heel teleurgesteld en boos om wat ze had gedaan en we hebben het zo weinig mogelijk over haar. Ik ren naar de bibliotheek waar ik om half vijf uitgeput aankom. ‘Hehe, ik stond net op het punt om weg te gaan.’ zegt Fred. ‘Sorrysorrysorrysorrysorrysorry!’ ‘Jaja, kom nou maar.’ Na een halfuurtje aan het werkstuk te hebben gewerkt hebben we allebei geen zin meer en besluiten even naar buiten te gaan. Zwijgend lopen we langs het meer als Fred ineens mijn hand pakt. Ik kijk hem aan. ‘Mary, je bent echt het leukste meisje dat ik ken… Wil je een keer met me uit?’ vraagt hij en meteen daarna staart hij met een rood hoofd naar zijn schoenen. Nu heb ik zowel Fred als George verlegen en onzeker zien doen, dat zou je echt niet van ze verwachten. Maar ja, misschien wel als het op meisjes aankomt. Als ik geen antwoord geef, kijkt hij me weer aan. ‘Het hoeft niet, het was ook-’ Hij laat mijn hand los. ‘Natuurlijk wil ik met je uit, gek.’ Ik geef hem een knuffel en pak zijn hand weer, samen lopen we terug naar het kasteel voor het avondeten.