34

Jenova wilde vluchten, en had dat ook gedaan als ze geen mensen achter zich had horen aankomen. Het was te laat. Een paar tellen later tilde haar vader haar op en klemde haar lachend tegen zijn borst. Haar moeder hilde hun voorbij om Saphira op te pakken. Ze glimlachte.
Jenova draaide haar hoofd om haar moeder te kunnen zien. Ze zag haar vlak voor de brug langzamer gaan lopen. Nog een paar voorzichtige, aarzelende stappen... En toen bleef ze staan.
Saphira was nog steeds de rivier aan het oversteken en hun moeder had net als Jenova gemerkt dat er iets vreemds met het meisje aan de hand was.
'Saphira?' riep ze. Haar stem trilde en Jenova's vader tuurde wantrouwend naar zijn jongste dochter.
'Saphira?' riep Jenova's moeder nogmaals, toen het meisje... Het ding... het eind van de brug had bereikt. Daar bleef ze even staan, alsof ze niet zeker wist of ze de brug kon verlaten en de wereld van de levenden betreden.
Toen zette ze haar laatste stapje, van de brug af, op de menselijke kant van de rivier.
Jenova's moeder strekte haar armen uit naar het Saphira achtige ding, maar raakte haar niet aan. Haar handen trilden. Ze zakte op haar knieen en staarde in de levenloze ogen van het meisje.