122. You're the sun and I'm the moon.

De jongens zaten al een tijdje te repeteren terwijl ik en Friedolien gezellig zaten te genieten op de bank. Plots draaide Bill zich naar de rest van de band. Ze keken elkaar aan en Bill knikte. Hij draaide zijn gezicht terug naar ons, keek in mijn ogen en zei : “ Ik en de jongens hebben een nieuw nummer. Speciaal geschreven voor jou en ook voor Friedolien.” zei hij terwijl hij zijn ogen van mij naar Friedolien liet gaan. “ Wil je het horen?” vroeg hij hoopvol. De blik in zijn ogen was onvergetelijk. “ Natuurlijk, doe maar.” Spoorde ik hem aan. ik probeerde mijn stem zo honingzoet mogelijk te laten klinken. Bill glimlachte zenuwachtig. Gustav telde af en de jongens begonnen op hun muziekinstrument te spelen.

Bill zat zenuwachtig aan zijn broek te prutsen en begon toen te zingen: “I hate my life. I can’t sit still for one more single day. I have been here waiting for something to live and die for, let’s run and hide.” Ik beet op mijn onderlip. Ik begon het moeilijk te krijgen met de woorden dat hij zong. Had hij dit echt voor mij geschreven? “ Out of touch, out of time. Let’s get lost without a sign. As long as you stand by my side. In your shadow I can shine.” Hij zong de woorden zo gemeend. Het kwam echt recht uit zijn hart, je voelde het gewoon. De krop die zich in mijn keel had genesteld kon ik maar moeilijk wegslikken in de tranen die in mijn ogen opkwamen moest ik ook inhouden. Zo geraakt was ik door het liedje.

Naarmate Bill verder zong, hoe meer zelfvertrouwen hij kreeg. “ I’m crashing into the dark, into the moon, into the world of our cocoon. You’re the sun and I’m the moon.” Hij begon steeds krachtiger te zingen. Mijn hart klopte zo hard. Ik had geen oog meer voor de rest van de band, enkel voor Bill. Bill, de liefde van mijn leven die ik voor niemand anders zou inruilen. Plots voelde ik dat er toch een traan over mijn wang rolde. Snel veegde ik hem weg met mijn ene hand. Friedolien had het vast gezien, want meteen erna nam ze mijn hand vast en kneep ze er eens in. Ik keek haar aan en ze gaf me een knipoog en boog naar me toe. “ Je verdient hem gewoon.” Fluisterde ze in mijn oor. Er verscheen een waterachtige glimlach op mijn gezicht en weer rolde er een traan over mijn wang. “ Don’t let go. Oh no. Don’t you know? In your shadow I can shine! In your shadow I can shine.” Ik kreeg het er alleen maar moeilijker mee. Ik kan gewoon niet beschrijven hoe erg ik zijn gevoelens aanvoelde. Het liefst was ik recht gesprongen, op hem afgelopen en had ik hem gekust en geknuffeld. Gelukkig kon ik mij inhouden.

De laatste noten van het liedje weerklonken en plots was het stil in de studio. Ik wist niet goed wat ik moest doen en Friedolien blijkbaar ook niet. Bill glimlachte zenuwachtig en ik zag dat Tom een knipoog gaf naar Friedolien en toen ook naar mij keek. Nu kon ik mezelf toch niet meer tegenhouden en stond recht. Ik wandelde langzaam naar Bill toe, die ook was rechtgestaan en niet meer op zijn barkruk zat. Als ik voor hem stond keek ik hem in zijn mooie bruine ogen aan. “ Liefje …” mompelde ik. Wat moest ik zeggen, ik wist het niet. Het was zo mooi, ik kon het niet beschrijven. Opnieuw rolde er een traan over lijn wang. Bill veegde met zijn duim de traan weg en nam me toen vast. Ik leunde tegen zijn borstkast aan en voelde hoe Bill een kus gaf op mijn kruin. “Ik zie je graag.” Mompelde ik “Ik kan gewoon niet beschrijven hoe mooi het is.” “ Sst, “ suste Bill me “ dat hoef je ook niet te zeggen, je reactie zei meer dan genoeg.”