18.

Roselyn Valentina Patterson

Met klamme handen en knikkende knieën liep ik het podium op. Had ik nu maar wat meer alcohol gedronken. Dan was dit een stuk makkelijker geweest. Ik glimlachte even flauwtjes naar het publiek en de eerste tonen van het lied begonnen. ‘Oohohohoh. Ohohohoho, ohohohohooooohohohooo. You know you love me. I know you care. Just shout whenever. And I’ll be there. You want my love. You want my heart. And we will never ever ever be apart.’ Zong ik met een trillende stem. ‘And I was like BABY BABY BABY OOOOOOOOOH.’ Ai, die was vals. Ik zuchtte even. Ik kon ook gewoon echt niet zingen. Ik hoorde het publiek lachen en het liefst was ik nu door de grond heen gezakt. En oja, ik moest ook nog zo’n focking dansje erbij gaan doen. Ik draaide even een rondje en deed een paar onnozele bewegingen met m’n armen die nergens op sloegen. Het publiek lag echt helemaal dubbel. Ach, misschien was dit best grappig. Ze hadden in ieder geval lol. Ik was gewoon grappig. Misschien moest ik later toch maar cabaretier worden. Toen het lied voorbij was kreeg ik een groot applaus en met een opgeluchte glimlach liep ik van het podium af. ‘Zie nou wel. Het viel best mee, toch?’ Justin kwam op me afgelopen met een big smile op zijn gezicht. Ik gaf geen antwoord en wilde weglopen maar net op dat moment kwam Jus naar ons toegelopen. ‘Rose, waarom deed je dat in godsnaam?’ Hij keek me verontwaardigd aan. ‘Dat moest ik van…’ Justin porde me in de zij en schudde toen onopvallend zijn hoofd. ‘Dat vond ik leuk.’ Veranderde ik m’n zin. ‘O, nou. Ik vind het fijn dat je het leuk vind om op te treden maar ga dan niet meer zingen of dansen want daar heb je niet echt talent voor om eerlijk te zijn.’ Hij probeerde het aardig te brengen maar toch voelde ik me gekwetst. ‘Pff, ik durf het tenminste.’ Zei ik met een boze toon. ‘Oké oké, sorry hoor. Je hebt gelijk. Ik zou dat lef niet hebben. Maar wil je nu weer met me dansen?’ Jus keek me smekend aan en wilde zijn lippen op die van mij drukken. Ik keek even voor goedkeuring naar Justin maar hij was ons alleen maar schaapachtig aan het aankijken. Jus zoende me en ik zoende hem terug. Even verdween alles naar de achtergrond. De muziek, Justin die gewoon naast ons stond, en het optreden van net. Helaas werd ik aardig snel weer teruggetrokken naar de realiteit door m’n blackberry die ik voelde trillen. Ik haalde hem uit m’n tasje en nam op. ‘Jaa?’ ‘Hai, Justin hier. Ik wil dat je deze avond niet meer met hem zoent en nu ook echt de hele avond bij mij blijft. Het is twee uur en dit feest duurt vast niet langer dan drie dus dan moet je het nog een uur met mij zien uit te houden.’ Justin lachte even. Ik wilde vanalles naar zijn hoofd schreeuwen. Het liefst had ik de hele zaal bij elkaar gevloekt maar dan zou Jus willen weten wat er was. En ik mocht van Justin niks tegen Jus zeggen. ‘Justin, ik haat je echt. Dat je het even weet.’ Zei ik door de telefoon en ik drukte het telefoongesprek weg. Jus keek me vragend aan en wilde zijn lippen alweer op die van mij plaatsen maar ik duwde hem weg. ‘Ik ben misselijk Jus. Ik ga even…’ ik wees in de richting van de wc’s en rende toen zo snel als ik kon weg.