~023~

Fred Weasley

Even twijfel ik, maar loop dan toch achter Mary aan naar het muzieklokaal. Ik probeer haar te volgen zonder dat ze me ziet, waardoor ik haar na een tijdje kwijt raak. Maar als ik een gang inloop, hoor ik een piano. Even later voegt zich daar de mooiste stem die ik ooit heb gehoord bij. Ik loop zachtjes naar het lokaal waar het vandaan komt en blijf in de deuropening staan luisteren.
Als het liedje afgelopen is, kijkt ze op en ziet me staan. Boos kijkt ze me aan en staat dan op. ‘Ik zei toch dat je niet mee mocht komen.’ ‘Je zei dat ik zelf mocht weten wat ik ging doen? Nou dit wil ik doen.’ zeg ik en kijk haar aan, zij kijkt even terug en wil dan langs me het lokaal uitlopen. Ik hou haar tegen. ‘Je kan echt heel mooi zingen.’ zeg ik zachtjes terwijl ik weer contact zoek met haar ogen. ‘Heb je dat zelf geschreven?’ Ze knikt en begint dan ineens te huilen. Shit, wat nu?
Ik leid haar naar een tafeltje en ga naast haar zitten. ‘Vertel.’ Ze kijkt me even twijfelend aan en kijkt naar haar handen. Dan begint ze te praten in een taal die ik niet ken. Ik onderbreek haar. ‘Sorry, wat zei je?’ vraag ik. ‘Weet je, laat maar.’ zegt ze, dit keer wel in het Engels. Als ze het lokaal uitstormt, loop ik snel achter haar aan. ‘Mary, wacht nou.’ Ik pak haar hand vast. ‘Ik-‘ Ze draait zich naar me om en kijkt me woedend aan. ‘Laat me gewoon met rust!’ schreeuwt ze dan. Auw. Dat deed pijn. Ik kijk haar nog even aan, maar laat dan haar hand los. Meteen stormt ze weg.

Nee Mary, ik laat je niet meer met rust. Jij laat mijn hoofd toch ook niet met rust?


Veel reacties en/of kudo's = straks nog een stukje, anders morgen (ik weet niet hoeveel veel is)