(17) Het verdict

“En?”, vroeg Maria. “Wat is jullie verdict?”
“We hebben drie groepen”, zei Anna. “De groep van wie we zeker zijn dat ze kunnen blijven bestaat maar uit zes personen. Dat is nogal weinig voor een leger.”
“Dat is waar, maar beter een kleine groep dan een groep nietsnutten.”
“Ja, maar dat wil zeggen dat we van achttien soldaten naar zes zouden gaan. Voor we terug een degelijk aantal hebben zal het nog wel een tijdje duren”, zei Peter.
“Hmm, maar jullie hadden drie groepen. De tweede groep zijn waarschijnlijk een hoop nietsnutten, maar de derde dan?”
“De tweede groep bestaat uit zeven vampiers, die inderdaad totaal geen moeite willen doen. De derde groep zijn vijf newborns die hun best wel doen, maar nog niet echt goed zijn. Ze hebben nog een hoop training nodig”, zei Jasper.
“Laat hen voorlopig maar blijven, anders hebben we geen leger”, besliste Maria. “Maar als ze niet snel beter worden vegen we hen binnenkort ook van de kaart. Mag ik vragen in welke groep Resa zich bevindt?”
“Resa is een van de besten”, zei Jasper trots.
“En waarom hebben jullie die beslissing genomen?”
“Nou, euh, ze heeft mij overwonnen”, zei Peter aarzelend.
“Ik hoop dat ze daar de enige in was?”
“Ja”, knikte Anna lachend.
“Dan denk ik dat Resa een zeer goede aanwinst is”, zei Maria. “Maar goed. Anna, breng die zes goede soldaten maar al naar buiten. Peter, jij maakt die vijf maar eens goed bang, zodat ze meer hun best gaan doen, en breng hen daarna ook buiten. Jasper, jij maakt de nietsnutten af.”
“Oké”, knikten ze alledrie. Anna riep haar groep bij elkaar, die haar meteen gehoorzaam naar buiten volgde. Jasper wenkte de nietsnutten. Hij zou hun koppen er één voor één afrukken. Een karwij waaraan hij een hekel had, maar hij was de enige die het kon. In de loop der jaren had hij geleerd op dit soort momenten zijn gevoelens aan de kant te zetten. Peter gaf zijn groep een stevige preek, en bracht hen daarna naar buiten, waar Anna, Marie, Nettie en Lucy al wachtten met de beste soldaten.