Fifty-three

Paniekerig sla ik met mijn handen om me heen. "AAAAAHHH DALIJK VERMOORD S ME OFZO!" roep ik door het huis. "Hahhaahah, Maritt chill!" roept Justin lachend terug. Doordat Justin zo aan het lachen is krijg ik een lachbui op een moment waar je het eigenlijk niet hóórt te krijgen. "Hahahaahah, nee maar, hahaah serieus, hahaha!" Ik probeer nog te zeggen dat het iets serieus is, want dat is ook zo, maar op de een of andere manier wil dat niet bepaalt lukken. "Maritt, je lijkt net een vlieg!" Hikt Justin. Wow, het verbaast me dat hij nog iets kan zeggen! "WHAT THE HACK? Een vlieg?! Waar slaat dat nou weer op!" "Haha, nou, gewoon!" Nog steeds rood van het lachen brengt Justin er weer en zin uit. Dan laat hij zich lachend op het bed ploffen, en ik volg zijn voorbeeld. "Man, wat ben jij eng als je zo doet!" Ik kijk hem eng aan, waardoor hij nog harder moet lachen. Ja, i know, wist ook niet dat het nog harder kon maar oké, blijkbaar wel dus. "Oké oké, ik stop al.. HAHAHAHAHAH!" Grinnikend schudt ik mijn hoofd en loop zijn kamer uit. Ik schiet naar de kamer van Jaxon, en sluit de deur zachtjes achter me dicht. Weer kijken de twee kleintjes me eng aan. "Niks tegen Justin zeggen waar ik ben hoor, hij draait een beetje door." fluister ik, in de hoop dat ze weer door gaan spelen, maar ze blijven me maar eng aanstaren. Zo van; 'Jij bent een eng monster' aanstaren. Het zal me niks verbazen als één van de twee het nu op een gillen zet. "Ik ben het maar, een vriendin van Justin. Ik ben niet eng." Glimlachend kijk ik ze aan, maar volgens mij heeft het geen enkele zin wat ik tegen ze zeg, ze blijven me toch maar eng aanstaren. "Oké oké ik ga al." zeg ik dan maar, als ze nóg niet verder gaan met spelen. "Jeez, die kinderen zijn eng.." mompel ik terwijl ik de kamer uitloop.